بهنام شکوری - دانشجوی کارشناسی عمران

نقش برنامه ریزان شهری در مهندسی اجتماعی از راه مدیریت متمرکز دولتی و برنامه ریزی برای مردم به صورت فن۔ سالارانه و از بالاست. برنامه ریزان بیشتر فریفته ی منطق علمی و دانش خود هستند و همچون فن سالاران، چشم بسته در اختیار نظام اقتدارگر و حکومت دیوانسالار می باشند. در چنین شرایطی آن دسته از نظریه های کارشناسی پذیرفتنی و حتی درست جلوه می کند که برابر با خواسته ها و نظر متولیان رده های بالاتر باشند. بدین ترتیب مقاله ی حاضر با هدف بررسی نقش برنامه ریزان شهری در پایداری شهرهای ایران و توسعه اجتماعات محلی قابل توجه است. نتایج تحقیق نشان می دهد نقش برنامه ریز از تصدی گری به تسهیلگری باید سوق پیدا کند، تسهیل گری در امر مشارکت و اظهار بیان تمام کنشگران برای دستیابی به اهدافی که توسط گروه های درگیر مطرح می شود. این امر سبب افزایش حمایت مردم از برنامه ها و ضمانت برای اجرا آنها را به دنبال دارد. ایجاد راههای ارتباطی میان مشارکت کنندگان و یادگیری همگانی و رشد فردی کلیه مشارکت کنندگان افزایش دموکراسی در فرایند تصمیم سازی از جمله مزایای مشارکت کنشگران در زمینه ی برنامه ریزی است.

نقش برنامه ریزان ، توسعه پایدار ، پایداری ، اجتماعات محلی