عاطفه قنبری - دانشجوی دکتری جغرافیا، توسعه و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
آزیتا رجبی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی

در دهه ۱۹۶۰میلادی بحران های ناشی از برنامه ریزی سنتی، شکست برنامه های اقتصادی، عدم توجه کافی به محرومان باعث افزایش فقر و نابرابری، عدم مشارکت مردمی در طراحی، اجرا و ارزیابی این طرح هاو … باعث  شد طرح های رایج در این دوره با شکست مواجه شوند برنامه ریزان برای حل این مشکلات به برنامه ریزی مشارکتی روی آورند و در واکنش به نارسایی های این طرح ها مفهوم مشارکت به صورت جدی مورد توجه قرار گرفت. در برنامه ریزی مشارکتی تاکید بر نقش اجتماعات محلی، مشارکت مردم در تصمیم گیری و مدیریت در زمینه توسعه، عمران و خدمات شهری است. در این نوع برنامه ریزی نقش تمام نیرو های موثر در حیات شهر مورد ارزیابی و توجه قرار می گیرد.  نتیجه این پژوهش این که برنامه ریزی مشارکتی باید شفاف، موثر و قابل اجرا باشد. بخش اصلی فرآیند مشارکتی اطمینان از مشارکت لازم مردم در طرح مشارکت است. به تعبیری هنر اصلی در این نوع برنامه ریزی جلب مشارکت مردم به صورت موفق و همچنین ایجاد توافق و همکاری با گروه های سیاسی و اجرایی در راستای اجرای طرح است.  برنامه ریزی مشارکتی شفاف نیازمند یک تعریف شفاف،  نیازمند یک تعریف شفاف، عملی و متمرکز و جامع است.برنامه ریزی مشارکتی دارای موانعی از جمله عدم آموزش شهروندی، ترکیب ناهمگون جمعیتی و فرهنگی شهر ها، عدم ارتباط مدیریت شهری با مردم و عدم شکل گیری یا فعالیت موثر نهاد های مدنی است.

آسیب شناسی، شهرسازی مشارکتی، برنامه ریزی شهری