سمیرا ملکی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، گروه هنر، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنراسلامی، تبریز، ایران -

امروزه رویکرد پیاده مداری از طرف بسیاری از برنامه ریزان شهری بعنوان یک فرم شهری پایدار پذیرفته شده است. فرم شهر فشرده نیز بعنوان یکی از فرم های توسعه پایدار امروزه یکی از مطلوبترین الگوهای توسعه شهری می باشد که بر کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش پیاده مداری تاکید دارد. شروع انقلاب صنعتی، گسترش روزافزون شهر و ورود اتومبیل به عرصه فعالیت های شهری و دگرگونی ارتباطات اجتماعی، جذابیت خیابان ها و فضاهای پیاده را متاثر نمود و موجب تاکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسائل مختلف آن، به عنوان اصلی ترین شرط رونق اقتصادی- اجتماعی شهر، توسط برنامه ریزان و مدیران شهری شد. رویکرد پیاده مداری با هدف فراهم نمودن شرایط مناسب برای ترغیب مردم به پیاده روی و کاهش حمل ونقل موتوری، در شهرهای مختلفی از جهان مطرح گردید. در این رویکرد به سبب قرار گرفتن عابر پیاده در کانون توجه، ضرورت برنامه ریزی در سطوح پایین و در مقیاس انسانی از اهمیت ویژه ای برخوردار میشود. هدف این مقاله بررسی میزان مشابهت معیارهای طراحی شهر فشرده و شهر پیاده مدار بعنوان فرم شهری پایدار میباشد. در این مقاله با روش مقایسه ای سعی گردیده تا شاخص های دو نظریه نسبت به هم مقایسه و تطبیق داده شوند. شهر فشرده با۲۰ معیار و شهر پیاده مدار با ۳۲ معیار تطبیق داده شدند؛ در نهایت نتیجه حاصل شده بیانگر اینست که اکثر شاخص های دو نظریه نسبت به هم دارای تشابهات زیادی می باشند که مهمترین آن بحث امنیت و تاکید بر پیاده مداری است.

پیاده مداری، شهر پیاده مدار، شهر فشرده، توسعه پایدار