آلاله شاکری - دانشجوی کارشناسی ارشد زلزله، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
محمد برارپور - دانشجوی کارشناسی ارشد خاک و پی، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

در سالهای اخیر استفاده از مفاهیم انرژی در طراحی مقاوم لرزه ای رایج شده است و دانشمندان مقدار انرژی ورودی را به عنوان یک پارامتر قابل اعتماد برای تعریف پتانسیل خسارت یکسان زمین لرزه بیان کرده اند برای آنکه تمام انرژی موجهای حاصل از زلزله به سازه انتقال نیابد از روشهای متعددی می توان استفاده کرد،که عمل مجزاسازی پایه و شالوده به عنوان یک تکنیک طراحی روبه رشد و بکار رفته در ساختمانها و پل های مناطق زلزله خیز شناخته شده است. جداسازی لرزه ای یک روش طراحی مقاوم است که به جای افزایش ظرفیت لرزه ای سازه، بر مبنای مفهوم کاهش نیاز لرزه ای قرار دارد. جداسازی لرزه ای یک روش ساده سازه ای برای کاهش یا حذف پتانسیل خسارت زمین لرزه می باشد و در عین حال یک روش طراحی مقاوم محسوب می گردد که به جای افزایش ظرفیت لرزه ای سازه ، بر مبنای مفهوم کاهش نیاز لرزه ای پایه ریزی شده است. این فناوری را می توان برای کنترل و کاهش خطر پذیری در سازه ها و تأسیسات مهم حیاتی که در هنگام وقوع زلزله باید بدون وقفه عملکرد مطلوبی داشته باشند مورد استفاده قرار داد. در این مقاله با معرفی چند جداساز لرزه ای و مدلسازی انجام شده به بررسی اثر جداسازهای لرزه ای در پی پرداخته شده است و درانتها پس از تجزیه وتحلیل مشخص گردید، استفاده از جداسازهای لرزه ای اثراتی همچون، کاهش تغییر مکان های نسبی طبقات وکاهش خسارات سازه ای و غیر سازه ای را به همراه خواهد داشت. در این روش هدف اصلی، جلوگیری از انتقال مستقیم نیروی زلزله از پی به سازه است. نتایج فوق به علت تغییر بعضی از خواص دینامیکی سازه، یعنی افزایش پریود و میرایی آن بدست می آید، چرا که با افزایش پریود سازه، شتاب سازه در اثر حرکات زمین کاهش یافته و تغییر شکلها به طور محسوسی افت پیدا می کند.

زلزله، میراگر، سیستم های جداساز، دینامیک سازه