رابرت لپاژ به عنوان یکی از تاثیرگذارترین تمرین کنندگان زنده حال حاضرتئاتر شناخته می شود. شکل منحصربه فرد تئاتر او و ویژگی های بصری آن، که به گفته گاردین موقعیت «کیمیاگری در تئاتر تخیلی مدرن» را برای او به ارمغان آورده است، به وضوح در مواجهه با اجرایش قابل تشخیص است. رویکرد لپاژ برای ساختن تئاتر، آزادانه توصیف می شود و به دنبال اشکال جایگزین داستان گویی برای کسانی ا ست که از روایت های خطی و تکراری ناراضی اند. ویژگی های کلیدی آثار لپاژ را اینچنین میتوان ذکر کرد: تاریخچه های شخصی و سفرهای شخصیت ها برای کشف خود در گذشته و اکنون، روایات غیرخطی و پراکنده، ایجاد گفتگوهای چندزبانه، صحنه سازی چند رشته ای و دگرگونی اشیا به این معنی که هر چیزی در صحنه بصورت آنی می تواند نقش چیزی دیگری را ایفا کند. تمامی این ویژگی ها در نمایش سه گانه اژدها اثر رابرت لپاژ قابل رویت هستند چرا که در این اثر هیچ متنی از پیش نوشته نشده و تمامی اتفاقات در حین اجرا به صورت بداهه پیش می رود. همچنین، از سویی دیگر، در تئاتر اینتراکتیو بر اساس تعاریف موجود، نمایشنامه دست مایه اولیه برای پژوهش و کشف تصاویر و فضاهای مجازی است و داستان نمایش با بداهه پردازی بازیگران و خلق تصاویر جدید توسط آن ها کامل می شود. عنصر دیگری که از تئاتر اینتراکتیو متاثر می شود مخاطب است که درحین اجرا با توجه به بداهه پردازی ها مدام با یک موضوع جدید برخورد می کند و وارد تجربه ای پیوسته میان یک واقعه مجازی و واقعی می شود و چه بسا که در اجرا نیز مشارکت داشته باشد. به نظر می رسد که بداهه پردازی در بسیاری از بازی ها نیز دیده می شود. از جمله بازی هایی که نقش بداهه در آن پررنگ است بازی ماهجونگ چینی است. در این پژوهش با تمرکز بر تئاتر اینتراکتیو و بداهه پردازی در اجرا به تاثیر این بازی بر اجرای سه گانه اژدها پرداخته شده است. راپرت لپاژ در این اجرا علاوه بر ایده های خود در ساختن اجرا، به خصلت تصادفی بازی ماهجونگ توجه قابل اعتنایی دارد. این پژوهش به شیوه توصیفی - تحلیلی انجام شده و جمع آوری اطلاعات و داده ها، کتابخانه ای است.