نیما عباسی - عضو هیات علمی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودسر و املش

معماری در هر جامعه ای ، آینه تمام نمای هویت اقوام آن است . ماحصل برهم کنش عوامل خرد و کلان که در بستر زمان به ثبات رسیده و تجسد یافته است ، شاکله ماهوی معماری را به وجود می آورد . در این بین نقش "محیط" در شکل دهی کالبدی و کارکردی بناها از جایگاه ویژه ای برخوردار است که تاثیر آن را می توان در بندبند معماری رؤیت نمود. گونه ممتاز این ارتباط ، رابطه ایست که مبتنی بر احترام متقابل میان این دو عامل است که امروزه از آن با عنوان "پایداری" سخن گفته می شود. گیلان ، به عنوان خطه ای با هویت و شناسنامه دار، نمونه ایست عالی از تعامل میان"محیط" و "معماری" که شایستگی آن را دارد که با تامل و تدقیق در آن ، الگوها و مصادیق این ارتباط را رصد کرد . در این گفتار سعی شده تا با نگرش بر عناصر معماری گیلانی ، تلاشی را که انسان آکادمیک امروز در قالب تئوری و نظریه معماری و شهرسازی پایدار در تکاپوی دست یابی به آن است ، در معماری گذشته گیلان در عمل مصداق یابی نماییم

معماری گیلان ، معماری پایدار ، طبیعت ، فرهنگ