امین محمدی استادکلایه - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه گنبدکاووس
سید حسن مطیعی لنگرودی - استاد دانشکده جغرافیا و عضو قطب علمی برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران
محمد رضا رضوانی - استاد دانشکده جغرافیا و عضو قطب علمی برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران
مجتبی قدیری معصوم - استاد دانشکده جغرافیا و عضو قطب علمی برنامه ریزی روستایی، دانشگاه تهران

تحقیق حاضر درصدد است آثار طرح های اسکان مجدد را در روستاهای سیل زده شرق استان گلستان ارزیابی کند و میزان هماهنگی یا ناهماهنگی این طرح ها را با اهداف توسعه پایدار روستایی برسنجد. جامعه آماری تحقیق حاضر، ساکنان شهر جدید پیشکمر (تجمیع ۱۱ روستا) و ساکنان سه روستای جابه جاشده به صورت محدود هستند. برای تعیین تعداد پرسشنامه های مورد نیاز تحقیق از فرمول کوکران استفاده شد و ۲۷۹ خانوار برای تکمیل پرسشنامه به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای مقایسه دو الگوی جابه جایی محدود و تجمیع، از آزمون t نمونه های مستقل استفاده شد. مقایسه دو الگوی جابه جایی محدود و جابه جایی توام با تجمیع روستاها در منطقه مطالعه شده نشان داد که هریک از الگوهای پیشنهادی دارای مزایا و معایبی هستند. بررسی ها نشان دهنده عملکرد ضعیف دو الگوی بررسی شده در بعد اقتصادی توسعه پایدار و عملکرد مثبت در ابعاد اجتماعی و کالبدی هستند. با توجه به رویکرد توسعه پایدار که در آن رسیدن به پایداری منوط به پایداری در هر سه بعد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی است، به نظر می رسد که جوامع مطالعه شده در پژوهش حاضر فاقد پایداری کافی هستند. دستیابی به پایداری نیازمند بهبود شاخص های اقتصادی ازطریق توانمندسازی جوامع محلی و بهبود شاخص های اقتصادی است.

استان گلستان, اسکان مجدد, تجمیع, توسعه پایدار روستایی, سیل