محمد سلطانی رنانی - عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه اصفهان

آموزه خلق ابداعی در قرآن کریم و حدیث شریف ریشه دارد که موردتوجه فیلسوفان مسلمان نیز قرار گرفته است. خلق ابداعی برترین گونه تاثیر وفعل است وبه معنای پدید آوردن چیزی بدون ماده وصورت پیشین می باشد؛ خلقی که تنها بر خالق و عنایت وی متوقف است. تحلیل و بررسی ادله سمعی وعقلی بدین نتیجه می انجامد که  این گونه فعل، ویژه واجب الوجود است و صدور چنین فعلی از ممکنات، محال است. دو دسته از آیات قرآن و احادیثی از ائمه اطهار: به صراحت بر این اختصاص و امتناع دلالت دارد. همچنین پنج برهان عقلی بر استحاله ابداع از ممکن اقامه شده است: اکملیت مبدع (برتری پدیدآورنده)، مقتضای فعل ابداعی (ویژگی پدیدآوری)، فقر ممکنات (نیاز پدیده ها)، مقتضای حیز وماهیت (جایگاه وچیستی) و استقراء افعال ممکنات.  تحلیل ادله قرآنی وحدیثی وبررسی براهین عقلی به ویژه با استفاده از سخنان فلاسفه مسلمان به این نتیجه می انجامد که صدور فعل ابداعی از ممکن الوجود محال است. آثار این نتیجه در آموزه فلسفی عقل اول وپندار تفویض در خلقت قابل پیگیری و طرح می باشد.

خلق ابداعی , خلق لا من شیء , خلق اجسام , فقر ممکن