بررسی کارآیی بالکن و بهینه سازی آن در مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی (مطالعه موردی: مناطق ۷ و ۸ تهران)

مقدمه: آپارتمان های با مساحت کم، تهویه نامناسب و فاقد فضاهای نیمه باز مانند بالکن از چالش-های امروز زندگی سکونتگاه های انسانی است که باید با برنامه ریزی و ساخت و سازهای علمی نسبت به رفع آن اقدام شود. هدف پژوهش: بررسی کارآیی بالکن و روش های بهینه سازی آن در آپارتمان های مسکونی.روش شناسی تحقیق: در این پژوهش پرسش نامه هایی برای تمام گروه های سنی ۱۰ تا ۸۰ ساله تنظیم شد و بالغ بر ۱۰۰ بالکن در مناطق ۷، ۸ تهران و پردیس و پرند بررسی شدند. برای تحلیل داده ها نیز از نرم افزار spss استفاده شد.قلمرو جغرافیایی پژوهش: محدوده مورد مطالعه با وسعتی معادل ۱۵۳۳۵۲۱۲.۴۱ متر مربع، ۱.۲ درصد مساحت کل شهر تهران را تشکیل می دهد و از لحاظ وسعت مقام پانزدهم را در بین مناطق شهر تهران دارا می باشد. جمعیت ساکن منطقه ۱۹۴.۳۱۲ نفر است. منطقه ۸ تهران نیز با مساحت ۱۳۳۹ هکتار و جمعیت ۳۷۷۸۰۶ در محدوده شرقی تهران قرار دارد. یافته ها و بحث: بالکن در مناطق مورد بررسی به دلایلی مانند نداشتن محرمیت، جانمایی غلط از لحاظ طراحی فضای معماری، موقعیت نامناسب در جهت های اقلیمی، مساحت کم و همچنی عدم امنیت، فقدان فضای سبز و ... از کارایی مناسبی برخورداد نیست.نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که عدم شکل گیری فضای خصوصی مناسب و حفظ حریم شخصی در فضاهای نیمه باز، مهم ترین عامل کارکرد ضعیف بالکن در واحدهای مسکونی محسوب می شوند که باید در جهت رفع آنها برنامه ریزی شود.

Keywords:

بالکن , کارآیی , بهینه سازی , آپارتمان , مناطق ۷ و ۸ تهران