مریم طالبی اتویی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه علوم خاک دانشگاه تهران
احمد علی بوربابائی - استادیار گروه علوم خاک دانشگاه تهران
مهدی شرفاء - دانشیار گروه علوم خاک دانشگاه تهران

شوری و خشکی از مهمترین تنش­هایی هستند که باعث کاهش قابلیت تولید محصولات زراعی مانند گندم در خاک­های مناطق خشک و نیمه خشک می شوند. در این مطالعه­ به منظور بررسی تاثیر جدایه­های باکتری­های نمک دوست مولدپلیمر( پلی­ساکارید ) بر کاهش اثرات شوری و خشکی، ابتدا باکتری­های برتر نمک دوست مولد پلی ساکارید از خاک­های شور اشتهارد جداسازی شدند. سپس آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار بر روی گندم انجام شد. فاکتورها شامل: باکتری (در چهار سطح بدون تلقیح باکتری (B۱)، جدایه باکتری TP۷(B۲)، جدایه باکتری TP۵ (B۳)، هردو جدایه باکتری (B۴))، خاک شور (در چهار سطح ۲، ۴، ۸، ۱۶ دسی زیمنس بر متر) و آب (در دو سطح رطوبتی ۲۵ و ۷۵ درصد آب قابل استفاده برای گیاه) بودند. تعیین ترادف ژنی S rRNA۱۶ نشان داد جدایه TP۷ به میزان ۵/۹۸ % با سویه T)) Bacillus subtlis susp.Inaquosorum. و جدایه TP۵ به میزان۷/۹۷ % با سویه SM۱۹(T) از باکتری Marinobacter lipolyticus قرابت فیلوژنی دارند. نتایج نشان داد که بذرهای گندم تلقیح شده با جدایه­های باکتری در مقایسه با شاهد (عدم تلقیح) در همه سطوح شوری سبب افزایش در صفات درصد و سرعت جوانه زنی، وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی گردید (p<۰.۰۵ (. این افزایش در تیمارهای تلقیح شده با هر دو جدایه باکتری و همچنین در شوری­های ۸ و۱۶دسی­زیمنس برمتر در هر دو سطوح رطوبتی چشمگیرتر بوده است.

باکتری های نمک دوست, اگزوپلی ساکارید, تنش, درصد و سرعت جوانه زنی