مدیریت بحران در بافتهای فرسودهی شهری با استفاده از روشSWOT و QSPM مطالعهی موردی: منطقهی چهار مشهد

برنامهریزی و مدیریت سوانح و حوادث طبیعی که سبب تحمیل خسارتهای جانی، مالی و محیطی به فضاها و ساکنان مناطق شهری میشود، باید بهمنزلهی یک راهبرد اساسی در همهی مراحل برنامهریزی و برنامههای توسعهی شهری مد نظر قرار گرفته شود. توجه به این امر، بهویژه برای بافتهای فرسوده، بهمنزلهی زیرسیستمهایی از سیستم شهری، که دچار بیسازمانی، بیتعادلی و بیقوارگی بوده و انجام عملیات خدماترسانی و امداد و نجات را در هنگام بروز بحرانها با مشکل مواجه میسازد، حائز اهمیت فراوانتری است. بر این اساس در این پژوهش به برنامهریزی مدیریت بحران در بافت فرسودهی منطقهی چهار شهر مشهد با استفاده از روش SWOT و QSPM پرداخته شده است. این پژوهش به لحاظ هدف از نوع کاربردی است. در این پژوهش ابتدا نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید پیش روی مدیریت بحران در بافت فرسودهی منطقهی چهار شهر مشهد شناسایی گردید. سپس با استفاده از مدل SWOT راهبردهایی متناسب با وضعیت درونی و بیرونی بافت ارائه گردید. در مرحلهی بعد ضمن تعیین وضعیت محدودهی مورد مطالعه با استفاده از ماتریس داخلی خارجی، راهبردهای وضعیت جاری محدودهی مورد مطالعه با استفاده از مدل QSPM مورد اولویتبندی قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که وضعیت موجود مدیریت بحران در بافت فرسودهی منطقهی چهار شهر مشهد در حالت انطباقی قرار دارد. ازاینرو برای مدیریت بحران در این بافت باید ضمن توجه به نقاط ضعف درون بافت، در بهرهگیری از فرصتهای بیرونی با هدف رفع نقاط ضعف سعی کرد. بدینمنظور استفاده از سیاستهای تنظیم مجدد زمین، گسترش عدالت اجتماعی و تسریع در روند نوسازی و بهسازی بهویژه مقاومسازی ساختمانها میتواند مدیریت صحیح و منطقی بحران در این بافت را به همراه داشته باشد. 

Keywords:

بافت فرسوده , مدیریت بحران , روش SWOT , روش QSPM , شهر مشهد