کاهش آسیب پذیری زلزله و خطر آتش سوزی در خوابگاه های دانشجویی

بروز خسارات جانی و مالی در اثر سوانح طبیعی و انسان ساخت از جمله زلزله و آتش سوزی چندان غیرمعمول نیست. در این میان برخی ساختمان ها با توجه به ویژگی هایی از جمله تعدد طبقات و افراد ساکن، آسیب پذیری بالاتری در مقابل این سوانح دارند. خوابگاه های دانشجویی علاوه بر موارد مطرح شده، به علت نداشتن آمادگی و آگاهی ساکنین (دانشجویان و کارکنان) از روش های مواجهه با سانحه و نیز آسیب پذیری بالای غیرسازه ای این ساختمان ها، در مجموع بسیار آسیب پذیرند. در پژوهش حاضر، خوابگاه متاهلین دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شد و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی از نوع پیمایشی و به کارگیری روش های آمار توصیفی و استنباطی و نیز با استناد بر چهارچوب های نظری مدیریت بحران، ابتدا آسیب پذیری های موجود در ابعاد سازمانی، تشکیلاتی و غیرسازه ای شناخته شد، سپس بر اساس یافته های حاصل از مشاهدات، پرسشنامه ها و مصاحبه ها، سیستم فرماندهی سانحه بررسی شد و راهکار هایی جهت کاهش خطر در ابعاد تشکیلاتی و غیرسازه ای و نیز پیشنهاداتی جهت ایجاد آمادگی در مقابل سانحه ارائه گردید. انطباق چارت سازمانی خوابگاه با نمودار سامانه ی فرماندهی سانحه، انجام مانور و ترویج فرهنگ ایمنی، ارائه ی نقشه های تخلیه ی اضطراری و راهکارهایی جهت کاهش آسیب پذیری اجزای غیرسازه ای از جمله تمهیدات پیشنهادی هستند.

Keywords:

کاهش آسیب پذیری زلزله , کاهش خطر آتش سوزی , مدیریت بحران , خوابگاه دانشجویی , دانشگاه شهید بهشتی