مریم برجیس - کارشناس ارشد روانشناسی، دانشگاه گیلان
منصور حکیم جوادی - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه گیلان
محبوبه طاهر - دانشجوی دکترای روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
مسعود غلامعلی لواسانی - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه تهران
عباسعلی حسین خانزاده - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه گیلان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی میزان نگرانی، امید و معنای زندگی در مادران کودکان ن اشنوا،کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان با ناتوانی یادگیری انجام گرفت . روش پژوهش توصیفی از نوع علی -مقایسه ای بود و نمونه مورد مطالعه شامل ۱۶۹ نفر از مادران این کودکان بود که با استفاده از روشنمونه گیری در دسترس از بین کلیه مادران کودکان ۶ تا ۱۲ ساله مبتلا به اوتیسم، ناشنوا و ناتوان دریادگیری شهر اصفهان در سال ۱۳۹۰ انتخاب شدند . برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش از سه پرسش نامهنگرانی پنسیلوانیا، مقیاس گرایش به امیدواری بزرگ سالان و پرسش نامه هدف در زندگی استفاده شد .نتایج نشان داد که بین میزان امید و معنای ز ندگی در بین سه گروه مادران تفاوت معنادار وجود داردبا افزایش معنای زندگی در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، کودکان ناشنوا و کودکان با .(P<۰/۰۱)ناتوانی یادگیری امید نیز افزایش یافته و نگرانی کاهش م ییابد و بالعکس

امید, نگرانی, معنای زندگی, اوتیسم, ناشنوا, ناتوانی یادگیری