سمیه حبیب پور - روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران
غلامعلی افروز - استاد گروه روان شناسی کودکان استثنایی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، تهران، ایران
محسن شکوهی یکتا - استاد گروه روان شناسی کودکان استثنایی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
محمد علی بشارت - استاد روان شناسی گروه روان شناسی عمومی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
ولی الله فرزاد - دانشیارگروه روان شناسی عمومی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه خوارزمی، کرج، ایران
مریم نخشب - دانشیار گروه علوم پزشکی ایران، دانشکده علوم پزشکی، دانشگاه مازندران، ساری، ایران

هدف این پژوهش آموزش برنامه مداخله ای آموزشی– روانی و ارزیابی اثربخشی آن بر استرس فرزندپروری و بهبود رابطه مادر- نوزاد بود . این پژوهش یک کارآزمایی بالینی تصادفی بود که در سال ۱۳۹۶انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش عبارت است از کلیه مادران داری نوزاد نارس،  بیمارستان های  استان مازندران  که از این میان ۴۰ مادر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده اند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفته اند. برنامه  محقق ساخته مداخله ای روان شناختی-آموزشی شامل دوازده جلسه یک ساعته و ابزارهای پژوهش شامل مقیاس محقق ساخته استرس فرزندپروری (۱۳۹۷) و چک لیست محقق ساخته تعامل مادر-نوزاد (۱۳۹۷) بوده و برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از طرح اندازه گیری مکرر و تجزیه و تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که مداخلات آموزشی-روانی ویژه مادران نوزاد نارس،  بر میزان کاهش استرس فرزندپروری و سه مولفه آن «آشفتگی والدینی، تعامل آشفته والد - نوزاد و انتظارات منفی والدینی» اثر معنا­داری گذاشته ((P<۰.۰۱ همچنین تعامل والد-نوزاد نیز بهبود پیدا کرده است((P<۰.۰۱.  نتایج آزمون های تعقیبی نشان داده است که تنها مولفه رفتارهای احساسی  تعامل والد - نوزاد متاثر شده است .(p<۰.۰۵) نتایج پژوهش نشان می دهد که برنامه مداخلاتی آموزشی-روانی بر کاهش استرس فرزندپروری و بهبود رابطه مادر-نوزاد موثر بوده است؛ بنابراین پیشنهاد می شود از این گونه برنامه ها در ارتقای کیفیت زندگی مادران با نوزاد نارس استفاده شود.

استرس فرزندپروری, تعامل والد - نوزاد, نوزاد نارس, برنامه مداخله ای, مادران