فریبا کرمی - استاد گروه ژئومورفولوژی دانشگاه تبریز
فاطمه تیلکوی بگه جان - دانش آموخته رشته آمایش سرزمین، دانشگاه تبریز

مسکن همواره یکی از نیازهای اساسی انسان در طول زندگی چندهزارساله اش بوده است و در طول حیات انسانها به عنوان یک نیاز پایه ای مطرح بوده است، چنان که مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۸۷، مسکن مناسب و امن و به دور از هرگونه بلایای طبیعی را حق پایه ای و حیاتی انسانها و جوامع برای ایجاد یک زندگی سالم انسانی مطرح کرده است. امروزه جوامع و سکونتگاه های آن در مکانهایی ایجاد و بنا شده اند که به لحاظ مخاطرات طبیعی در معرض وقوع انواع سوانح طبیعی و یا به دلیل پیشرفتهای تکنولوژی در معرض انواع سوانح انسان ساخت قرار گرفته اند. از این رو یکی از مهمترین الزامات پرداختن به مسئله ی مسکن و مقاوم سازی آن و تبیین مفوم تاب آوری بافتهای مسکونی در مواجهه با حوادث و مخاطرات احتمالی است. دستیابی به مسکن پایدار در جهت افزایش تاب آوری و ارتقای کیفیت زندگی کنونی و نسل آینده امر خطیری به شمار میرود. بر این اساس، مبحث تاب آوری و مقاوم سازی مساکن یکی از مبحثهای بسیار مهم و رایج در سطح بین جوامع و بین المللی است. پژوهش حاضر سعی دارد به مفاهیم تاب آوری، مسکن و مسکن پایدار بپردازد. همچنین عوامل تاب آوری و مسکن پایدار را بررسی میکند. این پژوهش از نظر نوع هدف کاربردی و از نظر ماهیت تحقیق، توصیفی- تحلیلی است و از روش متنی – کتابخانه ای استفاده شده است.

تاب آوری، مسکن، سکونتگاه های شهری