اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر نوجویی، اجتناب از آسیب، پاداش خواهی و پشتکار زنان شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر نوجویی، اجتناب از آسیب، پاداش خواهی و پشتکار زنان شهر اصفهان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی در قالب طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری زنان شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ بودند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد ۴۲ نفر از آنان در دو گروه آزمایش (۲۱ نفر) و کنترل (۲۱ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ­ای از رفتاردرمانی دیالکتیکی دریافت نکرد. از سیاهه سرشت و منش (TCI-۱۲۵) کلونینجر و همکاران (۱۹۹۴) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به کاررفته در این پژوهش می تواند نوجویی، اجتناب از آسیب، پاداش خواهی و پشتکار زنان را بهبود بخشد؛ بنابراین با توجه به اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در محیط های مشاوره و روان­درمانی خانواده برای بهبود مشکلات شخصیتی زنان از اهمیت ویژه ای برخوردار است.  

Keywords:

رفتاردرمانی دیالکتیکی , نوجویی , اجتناب از آسیب , پاداش خواهی , پشتکار.