خالد بوعذار - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،موسسه ی مهراروند آبادان.
احمدرضا کابلی - گروه معماری،واحد ماهشهر،دانشگاه آزاد اسلامی،ماهشهر،ایران

فضاهای باز ساختمان های فرهنگی ایران حیاط ها ،گزیده های نمادین طبیعت هستند که بستر عملکردی، اقلیمی، زیبایی شناسی، اجتماعی و انسانی را بارز میکنند. دربناهای فرهنگی و سنتی حیاط مرکزی، به عنوان اصلی ترین فضای باز، نماینده هم زیستی با طبیعت است و مهمترین الگوی معماری ایرانی بوده و هزاران سال قدمت دارد و الگوی ازلی معماری ایران است.استفاده از حیاط مرکزی الگوی بسیار کهنی در ساخت و ساز مسکن بوده و همچنین فضاهای سکونتی با بهره گیری از تدابیر مختلف در اطراف آن شکل گرفته اند و کاربری های اطراف حیاط نیز باتوجه به اقلیم ها متفاوت بوده است، در واقع حیاط مرکزی ، قلب تپنده ساختمان های سنتی می باشد. محدودیت های زمانی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی منجر به جدایی معماران از معماری سنتی شده است.حیاط مرکزی با توجه به چهار اقلیم ایران، در ابعاد و اندازه های مختلف وجود داشته و کاربری های اطراف حیاط نیز با توجه به اقلیم ها متفاوت بوده است و یک معماری اصیل را تعریف میکند. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و تحلیلی و برگرفته از مطالعات کتابخانهای است. و قصد از انجام این پژوهش بررسی تاثیر تاثیر حیاط مرکزی در بناهای فرهنگیاست.

حیاط مرکزی،الگوی معماری،بناهای فرهنگی،معماری سنتی،زیباشناسی.