بررسی تطبیقی فروش اسلحه به مردم سرزمین کفر از نظر امامیه و اهل سنت

کاربرد سلاح یکی از پدیده های بارز قدرت ملت ها و دولت ها است که نقش بسزایی در زندگی شان دارد. فروش اسلحه به دشمنان منجر به تقویت نظامی آنها می شود و امنیت جامعه اسلامی را به خطر می اندازد. روایات، فروش اسلحه را به دشمنان حرام دانسته، ولی گاه اوضاع و احوال جامعه اسلامی به گونه ای است که فروش اسلحه به دشمنان نه تنها کیان جامعه اسلامی را به خطر نمی اندازد، بلکه منافعی برای مسلمانان در پی خواهد داشت. فقها درباره حکم فروش اسلحه به مردم سرزمین کفر اختلاف نظر دارند که می توان دیدگاه هایشان را در پنج نظریه گنجاند: ۱. مطلقا حرام است؛ ۲. تفصیل بین زمان جنگ و صلح؛ ۳. منوط بودن حکم فروش به نظر حاکم جامعه اسلامی که بر اساس اوضاع و احوال و مقتضیات زمان و مکان و مصلحت جامعه اسلامی تصمیم می گیرد؛ ۳. منوط بودن تحریم به قصد تقویت کفار و دشمنان در صورتی است که موجب تقویت دشمنان شود؛ ۵. حرمت فروش به کفار مطلقا و به مسلمانان مخالف فقط در زمان جنگ. مختار نویسندگان این نوشتار این است که حکمش به نظر حاکم اسلامی وابسته است، چون مسئله از جمله مسائل سیاسی و حکومتی است، و بدیهی است که بر اساس مقتضیات زمان و مکان و مصلحت و اوضاع و احوال جامعه اسلامی تصمیم می گیرد. این پژوهش با شیوه توصیفی تحلیلی دلایل و مستندات دیدگاه های مختلف امامیه و اهل سنت را بررسی و نقد می کند.

Keywords:

اسلحه , بیع , سرزمین کفار , مذاهب اسلامی