پاسخ متغیرهای هموسیستئین پلاسما و شاخص های آتروژنیک به یک جلسه تمرین شنای استقامتی در موش های صحرایی

مقدمه: اخیرا عوامل خطرزای جدیدی برای بیماری های قلبی – عروقی شناخته شده است که شامل سطوح هموسیستئین و پروتئین واکنشی C خون می باشد. با توجه به عدم اجماع کلی از نقش ورزش بر سطوح هموسیستئین پلاسما، در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین شنای استقامتی بر سطوح هموسیستئین پلاسما و شاخص آتروژنیک موش های صحرایی بررسی شد. روش بررسی: تعداد ۱۴ سر موش نر صحرایی ویستار با محدوده وزنی ۲۰±۱۸۰ گرم به طور تصادفی و همسان از لحاظ وزن به دو گروه تجربی (۷n=) و کنترل (۷n=) تقسیم شدند. موش های گروه تجربی در پروتکل شنای استقامتی که شامل تمرین شنا به مدت ۶۰ دقیقه بود، شرکت داده شدند. جلسات آشنایی حیوانات با تمرین شنا در طی ۲ هفته اول انجام شد به نحوی که در طی این جلسات، مدت و شدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا زمانی که موش ها توانستند با تحمل اضافه بار ۵% وزن خودشان، ۶۰ دقیقه شنا کنند. خون گیری ۲۴ ساعت بعد از انجام پروتکل فعالیت اصلی از موش های بی هوش به طور مستقیم از قلب و تا حداکثر مقدار ممکن صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی وابسته استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که در متغیر هموسیستئین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰p<) اما در متغیرهای کلسترول تام و HDL بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: در مجموع یافته های مطالعه حاضر نشان می دهد، یک جلسه تمرین شنای استقامتی طولانی مدت و با شدت کم می تواند تاثیر معناداری بر کاهش هموسیستئین و در نتیجه کاهش خطر بیماری های قلبی عروقی داشته باشد.

Keywords:

Homocysteine , HDL Cholesterol , Cholesterol , Physical Endurances , Swimming , هموسیستئین , کلسترول HDL , کلسترول , تمرین استقامتی , شنا