محمد دل پسند - گروه مدیریت رسانه ای، دانشکده علوم انسانی، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، کیش، ایران

رویکرد سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا، در حداقل نیم قرن گذشته، بر محوریت حمایت و همسویی مطلق با منافع اسرائیل در منطقه خاورمیانه و جهان بنا شده است. این حمایت همه جانبه، علاوه بر منافعی که برای ایالات متحده داشت، هزینه هایی را نیز در پی داشته که طبعا تعارض ها و چالش هایی را در سطح افکار عمومی ایالات متحده به وجود آورده است. از طرفی، بحران سازی و بحران زدایی که یکی از کارکردهای راهبردی رسانه ها با کمک گرفتن از ابزارها و اهرم های نوین به شمار می آید، در عمل موجب شده است تا رسانه های ایالات متحده را به عنوان یک بازیگر بزرگ در عرصه مناسبات نظام بین الملل بدانند و با استفاده از راهبردها و فرا راهبردها، در تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، در گستره وسیعی از جهان نقش آفرینی کنند و موجب شکل دهی افکار عمومی گردند. چنین رسانه هایی، به شکلی نظام مند نسبت به جهت دهی افکار عمومی، گرایش ها، عقاید و نگرش ها و رفتارها تلاش مضاعفی (۱) را به کار می بندند؛ به گونه ای که برخی همچون آلوین تافلر و هایدی تافلر (۱۳۷۶)، از آن به جنگ جهانی فرهنگی و اطلاعاتی یاد کرده و به نقش اطلاعات در عرصه جهانی اذعان دارند. از آنجا که این رسانه ها به نوعی بازتاب دهنده دگرگونی های فکری و اجتماعی جوامع هستند و نقش اساسی در مهندسی افکار عمومی برای کم هزینه کردن اتخاذ تصمیم های راهبردی بر عهده دارند، مقاله حاضر، به این سوال پاسخ می دهد که بازنمایی تغییرات بنیادین در سیاست خارجه توسط رسانه های مرجع، نتیجه فرارسیدن دوران افول حمایت مطلق ایالات متحده آمریکا از اسرائیل است یا صرفا جلوه بصری برخی تغییرات تاکتیکی مقطعی مرسوم نزد تصمیم گیرندگان (تیم جدید) سیاست خارجی ایالات متحده (در پساترامپیسم) است.

مهندسی افکار عمومی، راهبردهای رسانه ای، سیاست خارجی، ایالات متحده آمریکا، اسرائیل، خاورمیانه