سلمان نقره کار - عضو هیئت علمی دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
محمدصالح شکوهی بیدهندی - دکترای شهرسازی و عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
محمد مرادی - دانشجو کارشناسی ارشد، رشته معماری-معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

طراحی و ساخت مسکن به عنوان مکان زندگی و بستر رشد انسان همیشه یکی از دغدغه های اصلی معماران بوده، که منجر به ارتقای کیفیت زندگی و کمک به رشد درخت وجودی انسان می شود. امروزه الگوی غالب ساخت مسکن در ایران به صورت آپارتمان های کوچک و اقتصادی می باشد. مایه تاسف است که پس از گذشت نیم قرن از مرگ این الگو، همچنان شاهد مسکن سازی با این روش هستیم. هدف از تحقیق حاضر ارائه یک الگوی مناسب جهت شهرسازی نوین و تخصیص زمین به مردم جهت مقابله با الگوی شکست خورده فوق می باشد. در راستای تحقق این هدف، سعی شده است، از اصول معماری ایرانی به عنوان عالی ترین بخش هنر ایران و آموزه های اسلام به عنوان کامل ترین برنامه زندگی انسان استفاده شود. در این مقاله از روش تحلیلی توصیفی و مطالعات کتابخلهای جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد. بر پایه آموزه های اسلام برای تامین خانه های وسیع و حیاط دار، میتوان با واگذاری زمین های روستاهای مجاور شهرها، به شرط ساخت و آبادانی در جهت ایجاد زیست شهرهای مولد حرکت کرد و برای تحقق آن تنها ۴ درصد از زمین های کشور برای تمام ایرانیان کفایت می کند. با بررسی این مطالعات بر روی شهر قاین به عنوان نمونه موردی سه منطقه مستعد جهت تبدیل به زیست شهر ارائه گردید و درنهایت مشخص شد می توان با پیادهسازی الگوی زیست شهر با زمینهای ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ مترمربعی و خانه های کم ارتفاع، مولد و وسیع در مجموع برای الی ۱۴ هزار خانوار مسکن فراهم نمود.

الگوی معماری و شهرسازی، زیست شهر، سبک زندگی ایرانی- اسلامی، مسکن