رحیم خدایاری زرنق - مرکز تحقیقات مدیریت خدمت بهداشتی درمانی، قطب علمی آموزشی مدیریت سلامت ایران، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
گیسو علیزاده - قطب علمی آموزشی مدیریت سلامت ایران، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران
ندا کبیری - قطب علمی آموزشی مدیریت سلامت ایران، دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز

پدیده جهانی شدن در حوزه سلامت مدیون پیشرفتهای تکنولوژیکی در قرن نوزدهم و شناسایی بسیاری از پاتوژنهای بیماریزای اصلی و اپیدمیولوژی آنها در اوایل قرن بیستم میباشد [۱].گسترش بیماریها و انتقال بین المللی آنها لزوم افزایش همکاری های بین کشورها برای مقابله با این بیماریها را بسیار پررنگ تر نموده است. از جمله سازوکارهای بین المللی دولتها برای مقابله با بیماریها میتوان به برگزاری گردهمایی های بین المللی و تشکیل سازمانهای بین المللی پاسخگو به تهدیدات سلامت جهانی اشاره نمود [۲]. پایه و اساس ایجاد نظام های پیچیده بین المللی در حوزه سلامت به حدود ۱۷۰ سال قبل یعنی به اولین کنفرانس بین المللی بهداشت و اولین کنوانسیون بین المللی بهداشت باز میگردد. با آغاز قرن بیستم، اولین سازمانهای بین المللی سلامت از جمله دفتر بهداشتی پان آمریکا و بنیاد راکفلر در آمریکا، و دفتر بین المللی بهداشت عمومی در اروپا ایجاد شدند. عبور سریع بیماریها از مرزهای بین المللی و نیز امکان انتقال ویروسهای بیماری زا در طی چند ساعت از نقطه ای به نقطه ای دیگر در جهان بدون مرز و مورد تهدید قرار گرفتن صلح، رشد اقتصادی و توسعه توسط بیماریها، کشورها را متوجه لزوم ارتباطات قدرتمند بین المللی در حوزه سلامت در بازار به سرعت در حال تغییر جغرافیای سیاسی کرده است [۳].

دیپلماسی, جهانی, سلامت