بررسی طراحی و معماری مناسب جهت جلوگیری از گسترش بیماریهای واگیردار در شهرها (با تاکید بر جلوگیری از گسترش ویروس کرونا)

میزان تحمل شهرها در برابر سوانح طبیعی معیاری است که به طور معمول در فرایند توسعه مغفول تلقی شده، اما یکباره در بحران ها مد نظر قرار میگیرند و به همین دلیل است که چند وقت یکبار شاهد بحرانهایی در کشور هستیم. ابعاد بحران بیماری های مسری از جمله بیماری کووید۱۹ و ویروس کرونا، گستردگی و عمیق بودن عدم مدیریت جهانی توسعه در ابعاد و ارکان مختلف توسعه نشان داد. مقصود این پژوهش کسب راه حل مناسب برای ایجاد تغییرات و یا در صورت نیاز، بازتصویرگری محیط معماری در شهر برای مقابله با ویروس کرونا می باشد. تحقیقات زیادی ارتباط مستقیمی بین ترافیک سنگین انسانی و پیامدهای بهداشتی نامطلوب را اثبات کرده است . تراکم بالا می تواند منجر به شرایط غیر بهداشتی و شیوع چندین بیماری واگیردار شود. نور، هوا و شرایط محیط شاید عواملی باشد که در قرنطینه بهترین موقع برای بازشناسی بیشتر با باغهای سرپوشیده ، حتی در مورد ساخت و سازهای چند طبقه را فراهم میکند و دقت بیشتر به نمای پنجم ساختمانها یا همان وضعیت بام جلب کند. نزدیکی انسان در شهرهای پرجمعیت، خطرات بیشتری را به همراه دارد. هرچه جمعیت بیشتر باشد ، شدت و غلظت ویروس در شهرها بیشتر است. با توجه به تاثیر بعد اجتماعی، برنامه ریزان و معماران ممکن است با توجه به گسترش روشهای افقی با فضای بیشتر در دسترس، طراحی کنند که این امر محتملا" برای جلوگیری از شیوع عفونت ها و بیماری ها موثر باشد. در این پژوهش سعی شده راهکارهایی موثر از منظر رشته ی معماری و طراحی شهری در جهت جلوگیری از بیماری کووید۱۹ و ویروس کرونا ارائه گردد.

Keywords:

معماری کاربری , برنامه ریزی شهری , بهداشت عمومی , ویروس کرونا , بیماری کووید۱۹