اسماعیل ضرغامی - استاد گروه معماری ، دانشگاه شهید رجایی ، تهران
فاطمه زارع زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه شهیدرجایی، تهران

امروزه در فضاهای معماری و شهری ، کم توجهی به نیاز های روان شناختی و کالبدی انسان و همزیستی مسالمت آمیز او با طبیعت و معماری و همچنین تمرکز بیش از اندازه بر کمیت فضایی بجای کیفیت آن ، مشکلات عدیده ای برای انسان شهر نشین بوجود آورده است. پایداری از جمله مفاهیمی است که در چند دهه گذشته وارد ادبیات طراحی و ساخت و ساز شهری شده و معماری پایدار بدین جهت مورد توجه قرار گرفته که آسیب های زیست محیطی را کاهش داده و منابع را برای نسل های آینده حفظ می کند. راهکارهای زیادی جهت رسیدن به ساخت و ساز پایدار بالاخص پایدار از منظر زیست محیطی وجود دارد. یکی از این راه ها بهره گیری از مواد و مصالح زیست سازگار است. مقصود از مصالح اکولوژیک ، مصالحی است که بر اصول معماری اکولوژیک منطبق بوده ، علاوه بر حفظ محیط و منابع طبیعی ، بر نگهداشت انرژی نیز تاکید دارند.روش تحقیق بکار گرفته شده در این مقاله روش توصیفی تحلیلی بوده و سعی شده با مطالعات اسنادی و کتابخانه ای ابتدا مفاهیم پایداری ، اکولوژی و معماری اکولوژیک تعریف و سپس به معرفی اجمالی از انواع مصالح اکولوژیک ، پرداخته شود.یافته های پژوهش حاکی از آن است که انواع مصالحی که در نگهداشت انرژی موثر باشد ، توانایی خود ترمیم شوندگی داشته باشد و همچنین پس از عمر مفید خود ، قابلیت بازگشت مجدد به چرخه طبیعت را داشته باشند جز مصالح اکولوژیک به حساب می آیند.

معماری پایدار ، پایداری زیست محیطی ، معماری اکولوژیک ، مواد و مصالح نوین سازه ای ، مصالح اکولوژیک