مریم ناجی - استاد گروه مهندسی عمران مجتمع آموزش عالی سراوان

سیستم جاده ای نقش مهمی در توسعه اقتصادی هر کشور ایفا میکند. در بسیاری از کشورهای در حال توسعه مانند ایران ، هند و.... به دلیل محدودیت های مالی شبکه های بزرگی از جاده های خاکی و آسفالت نشده وجود دارد که برای دسترسی آسان به مناطق مختلف احداث شده اند. وجود این شبکه های دسترسی عاملی در ایجاد گرد و غبار در منطقه خواهد بود به طوری که می توان گفت عمده ترین زیان جاده های آسفالت نشده ایجاد گرد و غبار در محیط اطراف می باشد. ذرات گرد و غبار معلق در هوا بر تغیرات اقلیمی اثرات منفی بر جای می گذارد که این مسئله به نوبه خود بر سلامت افراد و همچنین کیفیت زندگی آنها تاثیر گذار است و باعث ایجاد نگرانی های عمده ای شده است. آسان ترین راه حل برای کاهش انتشار گرد و غبار در جاده های خاکی آب پاشی جاده است. اما به دلیل محدودیت های مالی و اقلیمی نمی توان به راحتی به آن دست یافت. به طور سنتی مدیران راهداری گرد و غبار را با استفاده از پاشیدن کلرید کلسیم یا کلرید منیزیم به سطح جاده کنترل می کنند. با این حال این نمک ها به راحتی در حین بارندگی از خاک خارج می شوند و استفاده از آنها در مناطق حساس زیست محیطی توصیه نمی شود. در سال های اخیر بیوآنزیم ها به عنوان تثبیت کننده های سازگار با محیط زیست ارائه شده اند و در دسترس می باشند. در این مقاله استفاده از بیو آنزیمها به عنوان تثبیت کننده جاده های خاکی و راه حلی برای کاهش گرد و غبار مورد بررسی قرار می گیرند. همچنین این مطلب به این موضوع می پردازد که تا چه میزان با کنترل گرد و غبار در جاده های خاکی با استفاده از مواد بومی می توان مضرات آن بر سلامت جامعه را کاهش داد.

بیوآنزیم، تغییرات اقلیمی ، جاده های خاکی، گرد و غبار.