سیداحسان کاظمی - ناظر نظام مهندسی و مدرس دانشگاه شیراز

معماری بر مردم شهر و جامعه اثر می گذارد و مجدانه درگیر تعاملات اجتماعی می شود. معماری یک پدیده منفعل نیست که تنها هندسه ای از احجام به آن حاکم باشد، بلکه ایجاد فضای کیفی و خلق مکانی برای جوابگویی به نیازهای آنی و آتی ساکنان می باشد که طی فرایندی در »مکان – زمان« گسترش یافته و به فضا ختم می شود. ویژگیهای کیفی و مفهومی شهرها در مکانهای مختلف جهان ارائه دهنده "هویت" آنهاست. طراحان معماری و شهر سازی باید هدف خود را برمحور ایجاد محیطی چند بنیانی قرار دهند که می تواند به آفرینش حرکات متقابل انسانی شامل تصور، خاطره، همنشینی، تغییرات تدریجی و به ایجاد وضعیتی که در آن مردم علاوه بر دریافت مفاهیم محیطی، خود نیز توفیق یابند که به آن معنی بخشند و در نتیجه »روح مکان« را احضار نمایند. طراحی شهری باید بتواند خود را با مسائل و واقعیتهای جامعه نزدیک کرده و به عنوان فعالیتی ارادی، آگاهانه و هدفمند حل مسائل مبتلا به جامعه و ارتقاء کیفی زندگی در شهرها را بطور صریح و جدی مد نظر قرار دهد. حل مسائل دسترسی، ارتقاء کیفیت فضاهای شهری، رفع تنگناهای فضاهای عمومی براساس الگوهای رفتاری، حل مسائل زیست محیطی شهرها نظیر آلودگی هوا، کاهش مصرف سوختهای فسیلی، مقاوم کردن شهرها در مقابل خطر زلزله ، بالا بردن ایمنی و امنیت در شهر و کاهش بزهکاری، بسط ارتباطات اجتماعی و تبلورارزشهای مقبول جامعه جهت ایجادهویت فرهنگی در شهر نمونه هایی از اهدافی است که طراحی شهری فعال می تواند در جامعه امروزی دنبال کند برای شناخت هویت یک شهر می باید مولفه های سازنده شخصیت آن را شناخت. مولفه های شخصیت یک شهر، همانند مولفه های شخصیتی انسان دارای دو بعد عینی یا کالبدی و ذهنی یا روحی است که می تواند از طریق سه محیط طبیعی ،مصنوع و انسانی از همدیگر تفکیک گردند.

شهرسازی، کیفیت و سرزندگی، هویت، فرهنگ، معماری.