بررسی تحولات منابع طبیعی و برنامه ریسی محیطی برای توسعه زمین در ایران

منابع طبیعی کشور طی قرن ها، بستر زیست، تولید و معاش و حضور اقوام کوچنده این سرزمین بوده و به رغم خشکی طبیعی به مدد وجود پستی و بلندی و تنوعی اقلیمی امکان استفاده های متنوع و متناسب را برای بهره برداری فراهم کرده است. یکی از پدیده های اجتناب ناپذیر طبیعی که بر کیفیت و استفاده از آب و خاک تاثیر دارد فرسایش است. که فعالیت های انسانی و طبیعی در شدت و یا کاهش آن تاثیرگذار هستند. از بین رفتن پوشش گیاهی یکی از عوامل اصلی فرسایش خاک است که موجب می شود زنجیرهایی از بلایای طبیعی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بوجود اید. طی این دوره بهره برداری تا زمانی که استفاده از سرزمین در حد توان اکولوژیک آن باشد، هیچ شکلی از تخریب منابع طبیعی مشهود نیست اما طی قرن حاضر و به خصوص چند دهه اخیر با افزایش جمعیت و ارتقای سطح زندگی، استفاده بی رویه و البته خارج از توان اکوسیستم ها توسعه یافته و تخریب منابع طبیعی در نظر بهره برداران، متولیان و پژوهندگان نمود بیشتری پیدا کرده است. دانشمندان طبیعی را به سه بخش منابع پایدار و دائمی، منابع قابل تجدید و منابع غیر قابل تجدید تقسیم می کنند. براین اساسا انژری خورشیدی و باد جزء منابع پایدار و دائمی، خاک، آب مرتع و... جزء منابع تجدیدشونده و سوخت فسیلی، معادن طلا، مس و.. در گروه منابع غیر قابل تجدید به شمار می روند. بنابراین خاک و اب یک منبع پایدار و دائمی نیست و ضرورت دارد انسان برالی حفظ آن از هیچ کوششی دریغ ننماید. در ایران باستان انسان به طور تجربی، مجهز به دانش چگونه زیستن شد و بدون شک در ابتدا در نقاطی از جنگل ها می زیست. زیستن در میان چنین انبوهی از گیاهان و جانوران، دانش و آگاهی انسان را درباره محیط زندگیش افزایش می داد و این دانش از طریق آموزش پدران به فرزندان منتقل می شود.

Keywords:

منابع طبیعی , تغییر و تحول منابع طبیعی , توسعه پایدار