ثنا مبینی کشه - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجائی، تهران، ایران.
فخرالسادات نصیری ولیک بنی - دانشیار گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجائی، تهران، ایران

آموزش و پرورش به عنوان یک سازمان گسترده، از جمله مراکزی است که مسئولین و سیاست گذاران آن همگام شدن با پیشرفت های سریع عصر جدید را وجهه همت خود قرار دادهاند. این سازمان ها باید بتوانند خود را با پیشرفت های سریع تکنولوژی و فن آوری همگام سازند تا نیروهایی را تربیت کرده و تحویل جامعه بدهند که کارآمد بوده و از عهده حل مسائل جامعه برآیند. سازمانها همانند افراد توانایی دانش -آفرینی را دارند، توانمندسازی در مورد دانش آفرینی به معنای طراحی زمینه ی مناسب برای این فرایند است تا سازمان توانایی بالقوه خود را بالفعل کند. مدارس دیگر با دانش قبلی و سنتی خود قادر به بقا در شرایط کنونی نیستند. سازمان های آموزشی اگر با استفاده از دانش سنتی و قبلی خود به اداره امور بپردازند، دچار مشکل می شوند و نمی توانند در آینده بقای خود را پیش بینی کنند. با این توصیف مقاله حاضر با هدف بررسی چگونگی دانش آفرینی سازمانی در مدارس نوشته شد. در ابتدا به ضرورت و نقش دانش آفرینی سازمانی پرداخته شده است . سپس به تعاریف و مفاهیم مرتبط مانند دانش ، انواع آن، نظریه ها و فرایندهای دانش افرینی پرداخته و نتایج تحقیقات گذشته نیز جمع بندی شدند.

دانش ، دانش آفرینی ، سازمان، دانش آفرینی سازمانی