بررسی حکمت استعاره در آیات قرآن با تکیه بر نظریه ابن قتیبه دینوری

قرآن کریم مخزن معارف و گنجینه های علوم الهی است و هر کدام از اندیشمندان به اندازه توانایی خود درباره معارف آن قلم فرسایی کرده اند و با اینکه پانزده قرن است فریاد تحدی و مبارزه طلبی آن طنین انداز است، جهانیان در برابر عظمت بیکران آن مبهوت مانده اند. در مقام ممتاز ادبی و بلاغی قرآن، همین بس که شیواسرایان عرب هرگز نتوانسته اند سبک و روش آن را مورد تقلید قرار دهند؛ زیرا ساختار بیانی آن بسیار متعالی است و فنون ادبی و بلاغی با چنان ظرافت و استحکامی در آن به کار رفته است که هر باریک اندیشی را به وجد می آورد. در قرآن کریم، به مانند شیوه رایج در زبان عربی، گاه مطالب در قالب تشبییه و تمثیل و استعاره طرح شده است تا شنونده را به تفکر و تامل وادارد و از این رهگذر بتواند موضوع مورد نظر را بهتر و عمیق تر در ذهن و ضمیر شنونده جا بی اندازد. این پژوهش که بصورت توصیفی تحلیلی می باشد به بررسی حکمت استعاره در قرآن کریم با تکیه بر نظر ابن قتیبه دینوری می پردازد.

Keywords:

قرآن , فنون ادبی , استعاره , ابن قتیبه دینوری