بررسی آسایش دمایی در کلاس های درس مدارس ابتدایی استان قم

آسایش دمایی ناشی از اثر دما، رطوبت و جریان هوا بوده و عاملی بسیار مهم در حفظ سلامتی و بهینه سازی عملکرد دانش آموزان در کلاس است. با توجه به شرایط اقلیمی استان قم و اهمیت آسایش دمایی در مدارس، این مطالعه با هدف ارزیابی شرایط جوی کلاس های مدارس ابتدایی با استفاده از شاخص عدم آسایش(Discomfort Index DI)، انجام شد. مطالعه حاضر به صورت توصیفی- مقطعی در سال ۱۳۹۲ در ۱۱۵ کلاس مدرسه ابتدایی در استان قم انجام شد. رطوبت نسبی با استفاده از از رطوبت سنج Casella و دمای هوا با استفاده از دماسنج جیوه ای در پنج نقطه از هر کلاس در ارتفاع یک متری از سطح زمین اندازه گیری شد. اندازه گیری ها بین ساعت ۹ تا ۱۵ و در فصل بهار انجام و شاخص عدم آسایش دمایی برای هر کلاس محاسبه شد. نتایج نشان داد میانگین (انحراف معیار) دما برابر با (۲/۸۴) ۲۷/۴۲ درجه سانتیگراد، میانگین (انحراف معیار) رطوبت نسبی (۷/۴۳) ۳۰/۴ درصد و میانگین DI (۱/۷۲) ۲۲/۴۶ بود. DI در ۱۷/۴ درصد کلاس ها کمتر از ۲۱، در ۶۰ درصد کلاس ها در محدوده ۲۱ تا ۲۴ و در ۲۲/۶ درصد کلاس ها در محدوده ۲۴ تا ۲۷ درجه سانتیگراد بود. بر اساس نتایج تنها در ۱۷/۴ درصد از کلاس ها شرایط آسایش دمایی برای تمامی دانش آموزان مطلوب می باشد. بر اساس راهنمای ارائه شده در شاخص DI،در شرایط موجود انتظار می رود در ۶۰ درصد کلاس ها کمتر از ۵۰ درصد و در ۶/۲۲ درصد کلاس ها بیش از ۵۰ درصد دانش آموزان احساس عدم آسایش دمایی داشته باشند. نتیجه گیری: در مدارس و محیط های آموزشی به خصوص در مناطق گرمسیری مانند استان قم، برای افزایش سطح آسایش دمایی که ارتباط مستقیم با کیفیت عملکرد فراگیران دارد، انجام اصلاحات مناسب، ضروری است.

Keywords:

primary school , temperature , relative humidity , Thermal discomfort index , مدرسه ابتدایی , دما , رطوبت نسبی , شاخص عدم آسایش دمایی