فریما خدری - کارشناسی ارشد معماری داخلی، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس،ایران

امروزه با توجه به رشد جمعیت و محدودیت های اقتصادی برای ساکنین ساختمان های مسکونی، ساکنین ناچار به زندگی در مساکنی با زیربنای محدود می باشند. در صورتی که فضا از انعطاف پذیری مطلوبی بر خوردار نباشد شرایط آسایش ساکنین محقق نمی گردد. با توجه به اینکه انعطاف پذیری در معماری پاسخگوی بسیاری از نیازهای تغییر پذیر ساکنین محیط های مسکونی به شمار می رود؛ لذا نیاز است تا کیفیت انعطاف پذیری فضاها با توجه به کاهش زیر بناها ارتقا یابد. پژوهش پیش رو از منظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی است و بر آن است تا به ارتقا کیفیت راهبردهای انعطاف پذیری در مسکن معاصر بپردازد.که در این راستا از تکنیک سوات بهره گرفته می شود. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که تعامل مطلوب میان ساکنین،طراحان و کارفرمایان و نیز بهره گیری از مبلمان و المان های چند عملکردی که قابلیت پاسخ به چندین نیاز ساکنین را به طور همزمان داشته باشند، از جمله مهم ترین راهبردهای ارائه شده می باشد.

انعطاف پذیری،پویایی،مسکن، فضاهای چند عملکردی