محمدسلیم حاتمی - دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه معماری،دانشگاه پیام نور،واحد قشم
حمیدرضا عامری سیاهوئی - استادیار دانشگاه پیام نور،واحد قشم

در پی رشد جمعیت و آلودگی های روز افزون محیطی، استفاده از مصالحی که تنها یکبار قابلیت استفاده دارند و پس ماندهای آنها تا سال ها در طبیعت باقی میمانند نیز، افزایش یافته است. اما با پررنگتر شدن مفاهیم پایداری و صرفه جویی در مصرف انرژی، استفاده از مصالحی که قابلیت استفاده مجدد و بازگشت به چرخه طبیعی را دارند، امری الزم و ضروری است. نکته مثبت این مساله، آزادی عمل بیشتر طراحان و تنوع ساختمان ها می باشد ولی باعث ایجاد مشکلاتی نیز شده است. با افزایش بیرویه مصرف انرژی و دخالت های بشر در محیط زیست در دهه های گذشته مسئله ی پایداری مطرح شده است. دوره ی اول از سال ۴۷ تا ۵۷ این دوره مصادف بود با اواخر دوره ی مدرنیسم می باشد، دوره ی دوم از سال ۵۷ تا ۶۷ در این دوره کارهای میرمیران همزمان با دوره انقلاب اسلامی در ایران بوده. روش انجام این تحقیق از طریق مطالعه بروی اصول معماری پایدار و معماری سبز و راهبرد های طراحی معماری به روش کاربردی و براساس گردآوری اطلاعات تحقیق توصیفی_تحلیلی می باشد ودر جمع آوری اطلاعات،از طریق روش کتابخانه ای با تکیه بر مراجع و منابع مکتوب و موجود انجام گرفته است. هدف اصلی تحقیق، به بررسی تاثیر مصالح معماری پایدار بر محیط زیست شهری در اقلیم گرم و مرطوب می پردازد. در ادامه باید به این سوالات پاسخ داده شود که چگونه مصالح پایدار به عنوان یک راهبر معمارانه می تواند به پایداری در اقلیم گرم و مرطوب ایران به ویژه بندرعباس کمک کند؟ بنابراین در معماری امروز می توان با بهره گیری از مصالح سبز به طراحی در محیط زیست شهری با آب و هوای گرم و مرطوب پرداخت با انتخاب مصالح مناسبی که دراین منطقه (بندرعباس) قابل استفاده باشد.

مصالح پایدار، محیط زیست، معماری سبز، اقلیم گرم و مرطوب