الیاس نورایی - دانشیار دانشگاه رازی کرمانشاه
سمیه شرونی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید چمران اهواز

در میان مضامین مختلف شعر فارسی، پرداختن به عاشقانه های شاعران مختلف همواره جذابیت های بسیاری داشته است و از میان گونه های ادبی مختلف نیز، مضامین عاشقانه بیشتردر نوع غنایی و در قالب غزل ارائه شده اند و توصیف معشوق همواره یکی از ارکان ثابت غزل بوده است. سایه و شهریار، دو یار دیرین و دو قله بلند غزل و هر دو از کهنه سرایان شعر معاصر فارسی محسوب می شوند که عاشقانه های شورانگیزی سروده اند هدف ما در این پژوهش آشکار کردن وجوه اشتراک و افتراق دو شاعر در به کار گرفتن مضامین عاشقانه و نوع نگاه آن ها به عشق و جلوه و جایگاه معشوق در غزل آنها ست. نتاوج حاصل از بررسی ها نشان داد غزل سایه عواطف سرشار و سوز و گدازهای عاشقانه شهریار را ندارد شهریار در برخورد با معشوق فروتن و خاکسار است اما سایه اینگونه نیست و خود را دقیقا مساوی و برابر با معشوق می داند و گاهی نیز به ستاوش خود در برابر معشوق می پردازد. این مقاله به شیوه تحلیلی و توصیفی و مبتنی بر شیوه کتابخانه ای تجزیه و تحلیل شده است.

غزل، شعر عاشقانه، معشوق ، مطالعه تطبیقی، سایه، شهریار