بررسی آزمایشگاهی اثر طول بالادست آبشکنT شکل نامتقارن بر میزان آبشستگی در شرایط مستغرق

یکی از متداولترین روشهای کنترل فرسایش در ساحل رودخانهها استفاده از آبشکن میباشد. این سازه موجب کاهش سرعت در نزدیکی ساحل و افزایش رسوبگذاری در این محدوده میشود. با توجه به اینکه شکل آبشکنها نیز درالگوی جریان شکل گرفته پیرامون آنها و حفاظت ساحل رودخانه موثر میباشد، انتخاب شکل مناسب آبشکنها همواره مورد توجه مهندسین رودخانه بوده است. با توجه به اثر موضعی آبشکنها بر الگوی جریان، معمولا در اطراف دماغهآبشکنها حفره آبشستگی بوجود میآید. تخمین حداکثر عمق آبشستگی اطراف آبشکنها و انتخاب شکلی از آبشکن که منجر به آبشستگی کمتری در اطراف دماغه خود شود، یکی از موضوعات مورد علاقه مهندسین هیدرولیک است.آبشکن T شکل از جمله آبشکنهایی است که در شرایط یکسان هیدرولیکی از عمق آبشستگی نسبی کمتری نسبت بهبقیه آبشکنها برخوردار است. با توجه به اینکه در شرایط سیلابی معمولا آبشکنها به صورت مستغرق عمل میکنند، لذا در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی اثر طول بالادست آبشکن T شکل نامتقارن بر میزان حداکثر آبشستگی پرداختهشده است. نتایج نشان میدهد در شرایط یکسان هیدرولیکی و به ازای طول مشخصی برای بال پایین دست، با افزایش طول بال بالادست، آبشستگی افزایش یافته و طول منطقه رسوبگذاری نیز افزایش مییابد

Keywords:

آبشستگی , آبشکن مستغرق , آبشکن T شکل نامتقارن , طول بال آبشکن