بازسازی پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از ترانسفر گرافت تاندون سمی تندینوسوس

مقدمه: در برخی از بیماران دچار پارگی مزمن تاندون آشیل، نقص تاندونی بیش از cm ۶ است و بدین ترتیب استفاده از تاندون­های لوکال پا برای بازسازی تاندون مناسب نیست. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی نتایج بالینی و عملکردی ترمیم پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی تندینوسوس همان سمت بوده است. روش بررسی: بین سال­های ۸۸-۱۳۸۴، ۱۱ بیمار دچار پارگی مزمن تاندون آشیل را جراحی کردیم. میانگین سنی بیماران ۴±۳۰ سال بود. میانگین نقص تاندونی در بیماران cm ۲±۳/۸ بود. برای بازسازی تاندون آشیل، از تاندون سمی تندینوسوس همان سمت استفاده شد. نتایج درمان با استفاده ازAOFAS  و ATRS ارزیابی گردید. بیماران به مدت ۳/۳±۴/۲۵ ماه پیگیری شدند. یافته­ها: میانگینAOFAS  و ATRS از ۶/۵±۴/۷۰ و ۷/۵±۷/۳۱ قبل از جراحی به ۸/۴±۸/۹۱ و ۲/۴±۷/۸۸ افزایش پیدا کرد. این افزایش از نظر آماری معنادار بود (۰۰۰/۰=p). پس از جراحی دامنه دورسی فلکسیون در سمت جراحی شده (۲/۴±۵/۱۳) به طور معناداری از سمت سالم (۹/۳±۲/۱۷) کمتر بود (۰۴/۰=p). تمام بیماران به جز یک نفر که فوتبالیست حرفه­ای بود، به فعالیت­های پیشین خود بازگشتند. عوارض پس از جراحی شامل یک مورد DVT و دو مورد عفونت سطحی بود. بعلاوه، سه بیمار نیز در پوشیدن کفش با مشکل مواجه شدند. بحث و نتیجه­گیری: این روش با نتایج بالین و عملکردی خوبی در بیماران دچار نقص تاندونی وسیع همراه است. ما استفاده از این روش را برای بازسازی پارگی­های مزمن آشیل در مواردی که نقص تاندونی بیش از cm ۶ باشد، توصیه می­نماییم.

Keywords:

Achilles tendon , chronic rupture , semitendinosus , tendon autograft , surgery , تاندون آشیل , پارگی مزمن , سمی تندینوسوس , اتوگرافت تاندونی , جراحی