بررسی مدیریت کاربری زمین و وضعیت حمل و نقل در کاهش آسیب پذیری شهر

سامانه های حمل و نقل سریع همگانی به عنوان یکی از روش های جابه جایی سریع و انبوه مسافر به مجموعه ای از وسایل حمل و نقل در کریدورهای ویژه اطلاق می گردد که مسافران را از مبادی مشخص به مقاصد معینی در حداقل زمان و با امنیت کافی جابه جا می نماید و غالبا از فن آوری های سطح بالا و عموما از ریل استفاده می کند. نقش و اثر این سامانه ها در شهرسازی و جهت دهی به توسعه سکونتگاه ها به این دلیل با اهمیت است که این سامانه ها غالبا محدودیت های سایر روش های جابه جایی مسافر را نداشته و فاصله زمانی مکان های اصلی شهر همچون مراکز تجاری یا اداری مرکزی را با نواحی مسکونی عمده به حداقل می رسانند و این عامل تاثیرات متقابلی را بر تقاضای حمل و نقل از یک سو و جهت دهی به توسعه شهری از سوی دیگر می گذارد. تاثیرات کاربری زمین بر افزایش تقاضای حمل و نقل به عنوان هدف این مطالعه در پی یافتن اصول پایداری در طراحی شهری است.در این میان، برنامه ریزی کاربری زمین و برنامه ریزی حمل و نقل را میتوان دو جزء اساسی در تعیین سازمان فضایی شهرها از یک طرف، و اثرات اجتماعی و اقتصادی و محیط زیستی آن، از طرف دیگر دانست. بسیاری از مسائل موجود در شبکه حمل ونقل شهری، ناشی از نقش آفرینی۵ برنامه ریزی کاربریزمین است. در این مقاله که در آن با استفاده از روش توصیفی، به تدوین مبانی نظری مربوط به برنامه ریزی کاربری زمین و حمل و نقل پرداخته شده و سپس با استفاده از روش تحلیلی، تحلیل مبانی که به شیوه اسنادی گردآوری شده اند، انجام شده است، به بررسی تاثیر فاکتورهای مختلف کاربری اراضی بر شبکه حمل و نقل شهری اهتمام ورزیده شده است.