مبانی جواز جراحی زیبایی در نکاح با احراز تدلیس در عیوب با تاکید بر دیدگاه فقهای معاصر

یکی از قراردادهای مقدس که در تاریخ بشریت مورد احترام و تقدیس بوده، نکاح می باشد به گونه ای که تزلزل پایه های خانواده همواره زیان سنگینی برای اجتماع قلمداد میشود که باید از آن دوری گزید. در کتب فقهی تصریح گردیده که رابطه زوجیت که به وسیله عقد نکاح ایجاد گردیده تنها از طرق محدود و مشخص منقطع می گردد؛ یکی از این طرق، حق فسخ است که می تواند به سبب تدلیس، تخلف از شرط و عیوب برای هر یک از طرفین احراز شود. فقهای امامیه عمدتا درباره حکم شرعی جراحی زیبایی جهت درمان عیوب و زشتی های پدید آمده ناشی از حوادث قائل به جواز شده اند و انجام اعمال جراحی بویژه جراحی تزئینی را جز با رعایت شروط جایز نمی دانند. زیرا یکی از مصادیق تدلیس، تدلیس ناشی از جراحی زیبایی است. پیرامون فسخ نکاح به واسطه تدلیس، مباحث متعددی از قبیل شرائط تحقق تدلیس، تاثیر سکوت در تدلیس، حکم عامل تدلیس و .... مطرح شده و بسیاری از فقها به استناد روایات، قائل به حق فسخ به واسطه تدلیس در نکاح شده اند و از فسخ به دلیل تخلف صفت مشروط در نکاح نامی نبرده اند، برخی از آنان پس از ذکر موارد تدلیس، به صفاتی مانند بکارت و... اشاره نموده اند. برخی نیز تدلیس را به طور مطلق موجب فسخ ندانسته اند، بلکه در صورت وجود اشتراط صفت قائل به حق فسخ شده اند. در مورد قابل درمان بودن عیوب میان فقها اتفاق نظر وجود ندارد و تعدادی از فقها معتقدند چون شارع در این موارد حق فسخ قرار داده این حق کماکان ثابت است؛ حتی اگر قابل درمان و معالجه باشد و تعدادی دیگر قائل به از بین رفتن حق فسخ اند ولی در مورد بیماری های مستحدثه که خطرناک و مسری باشند آراء اغلب فقها بنابر قاعده لاضرر، فسخ نکاح است.

Keywords:

جراحی زیبایی , نکاح , تدلیس , فقه امامیه