حسین زهرایی - دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران
مهدی مقرنسی - دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران
محمداسماعیل افضل پور - دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران
حامد فنایی - گروه فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش ها: پس از القای موش ها به سندروم متابولیک، به منظور اجرای برنامه، موش ها (۳۲n=) به طور تصادفی به چهار گروه (۸n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه های شنای تداومی و تناوبی شدید به ترتیب با ۶۵ درصد و تقریبا معادل ۱۰۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام گرفت.نتایج: شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (۰۰۱/۰P=) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (۷۷/۰P=) و کمرین بافت کبد (۲۲۸/۰P=) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (۰۰۰۱/۰P=) و وزن موش ها (۰۲۹/۰P=) شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می تواند به عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به صورت تناوبی شدید، اثربخش تر خواهد بود. نتیجه گیری قطعی به پژوهش های بیشتری نیاز دارد.

سندروم متابولیک, شنای تناوبی شدید, شنای تداومی, کمرین, مقاومت به انسولین