علی سلطانی - استاد ، گروه شهرسازی، دانشکده هنرو معماری، دانشگاه شیراز
مسعود جوادپور - کارشناسی ارشد،دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز،شیراز،ایران.
فاطمه شمس - دانشجوی دکترای، دانشکده هنر و معماری،دانشگاه تربیت مدرس،تهران،ایران
محمد رضا بذرگر - استادیار، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.

پیاده­روی بین مدرسه و خانه فرصت مناسبی است تا دانش­آموزان به سطح توصیه شده از فعالیت فیزیکی در طول روز دست­یابند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر عوامل فردی و خانوادگی بر پیاده­روی دانش­آموزان دبستانی به مدرسه است. دانش آموزان مورد مطالعه (۱۵۰۳ نفر) به صورت تصادفی از ۱۸ مدرسه دبستانی شهر شیراز انتخاب شده­اند. پرسشنامه­ای شامل شیوه سفر دانش­آموز، خصوصیت­های فردی آن­ها (سن وجنسیت)، خصوصیات خانوادگی (شغل و تحصیلات والدین، درآمد خانوار و...) و همچنین فاصله زمانی درک شده توسط والدین آن­ها تکمیل گردیده و با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک باینری مورد بررسی قرار گرفته­است. یافته­ها نشان­داد دختران نسبت به پسران تمایل کمتری به پیاده­روی دارند. علاوه براین افزایش سطح تحصیلات پدر موجب کاهش پیاده­روی در بین دانش­آموزان می­شود. همچنین، افزایش تعداد فرزندان در خانه، داشتن سفرهای روزانه فعال توسط مادران، بهبود درک والدین از کیفیت معابر موجب افزایش پیاده­روی دانش­آموزان به مدرسه می­شود. در این بین مالکیت خودرو، تعداد افراد دارای گواهی­نامه رانندگی، درآمد خانوار، درک والدین از احتمال وقوع حوادث ترافیکی و فاصله زمانی درک شده بین مدرسه و خانه رابطه غیر مستقیمی با پیاده­روی دانش­آموزان داشتند. مطالعه حاضر شواهد مهمی در خصوص اهمیت عوامل فردی و خانوادگی دانش­آموز بر پیاده­روی آن­ها برای برنامه­ریزان و سیاستگذاران شهری فراهم می­کند. یک نتیجه مهم این است که می­توان با تغییر در الگوی سفرهای روزانه مادر از وسایل نقلیه به سمت سفرهای فعال، احتمال پیاده­روی دانش­آموزان را افزایش داد.

پیاده روی, دانش آموز دبستانی, سفر تحصیلی, لجستیک باینری, ویژگی های فردی و خانوادگی