محمدحسین صلاح - محقق و پژوهشگر

  رجوع به قرآن کریم و لزوم تمسک به آن همواره مورد توجه عموم مسلمانان بوده است. لزوم تمسک به اهل البیت: نیز برای راه­یابی به علوم قرآن، به ویژه در فقه و استخراج تخصصی احکام و مبانی و اصول اعتقادات، مورد توجه برخی از مسلمانان آگاه می­باشد. لیکن التزام به این مهم از دیرباز فراز و نشیب­های بسیار زیاد داشته است. حکام بنی­العباس با منزوی نمودن حجج الهی: و دور ساختن مردم از آنها این وظیفه را از یاد برده­اند که آثار مخرب آن تا مدتی طولانی ادامه داشته است؛ از جمله تحریف واقعیت و معنای مراجعه به این دو یادگار گرانبهای پیامبر در دریافت حقایق مبنائی مبدا و معاد و دگرگونی­هایی در مباحث دیگر مانند مبحث الفاظ و حقیقت اختیار و موضوع عالم تشریع. در این مقاله به تعدادی از این مغایرتهای پیامدهای علوم بشری با حقایق کتاب و سنت در جای خود اشاره می شود. کشف این مغایرتها عملا تنها از طریق رجوع خالص و مبرا از تاویلات علوم بشری به مجموعه قرآن و حجج الهی: تحت عنوان «حجیت جمعیه قرآن کریم و عترت» فراهم گشته است. این نوشتار به بازخوانی و یادآوری نکاتی چند در این موضوع از دیدگاه محدثان و فقهاء عظام رضوان الله علیهم می­پردازد که مورد اتفاق تمام عقلاء اندیشمند در مباحث قرآنی می­باشد.  

کلام الله؛ قرآن؛ فرقان؛ وضع و استعمال؛ استفاده, مابه ینظر؛ مافیه ینظر؛ عربی مبین؛ ذووجوه؛ تذکر؛ تحدی؛ خاتمیت؛ قرائن منفصله نقلیه؛ قرائن متصله عقلیه؛ حجیت جمعی؛ تمسک.