عرفان بساطی - کارشی ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، روانشناسی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سروش رنجبر - دانشجوی دکتری روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، روانشناسی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران ایران

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر بخشی بسته افزایش مهارت پیشان بر ارتقای مهارت برقراری تعامل اجتماعی متقابل در کودکان با اختلال طیف اتیسم انجام شد. روش: این پژوهش شبه آزمایشی با گروه کنترل و پیش آزمون- پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل شامل همه کودکان ۱۲-۶ سال دارای اختلال طیف اتیسم شهر تبریز در سال ۱۳۹۹ بود که از میان آن ها نمونه ای به حجم ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش حاضر شامل نیمرخ مهارتهای اجتماعی اتیسم اسکات بلینی (۲۰۰۸) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بسته افزایش مهارت پیشان بر مهارت برقراری تعامل اجتماعی متقابل کودکان دارای اختلال طیف اتیسم اثر بخش بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که بسته افزایش مهارت پیشان بر مهارت برقراری تعامل اجتماعی متقابل کودکان دارای اختلال طیف اتیسم اثر بخش بوده لذا استفاده و به کارگیری این بسته افزایش مهارت پیشان در فرایند درمان و آموزش پیشنهاد می گردد.

اختلال طیف اتیسم، ارتقای مهارت برقراری تعامل اجتماعی متقابل، بسته افزایش مهارت پیشان