مطالعه تطبیقی گواهی و ارزش اثباتی آن در نظام حقوقی ایران و انگلیس

شهادت در معنای لغوی به حضور ، معاینه ، اطلاع ، تعبیر شده گواهی دادن و گواهی آن اخباری است که در آن شک و تردید نباشد و از روی اخلاص و راستی داده شود، در تمامی ادوار و هم چنین در همه سیستم های حقوقی شهادت شهود به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی همواره مورد استفاده طرفین دعوی اثبات ادعاهای آنان بوده است لیکن حدود استفاده و درجه اعتبار آن از کشوری به کشور دیگر متفاوت است.اهمیت دلیل مذکور در دوران گذشته به دلیل صداقت انسان های آن ادوار از یک سو و فقدان دستاوردهای عملی و تکنیکی از سویی دیگر بسیار بیشتر از دوران فعلی بوده است. از این رو امروزه با توجه به مبانی حقوقی کشورهای مختلف ارزش و شرایط صحت شهادت متفاوت است دراین بین نظام حقوقی ادله دادرسی ایران که مبتنی بر فقه امامیه است در خصوص گواهی و ارزش اثباتی آن با آنچه در سایر نظام های حقوقی از جمله کامن لا و انگلیس به عنوان مهمترین کشور واجد این نظام حقوقی واجد تفاوت هایی است از این رو بررسی این جهات افتراق و همچنین مشابهت در ارزش اثباتی گواهی جهت ارتقای نظام حقوقی ادله اثبات دعوا و تبیین مبانی آن همواره مفید فایده بوده است و این موضوعی است که در پژوهش حاضر درصدد تبیین آن هستیم.