سیدطاهر سیدی نظرلو - دکترای برنامه ریزی درسی، مدرس دانشگاه فرهنگیان تبریز
زینب عظمی پور - مهارت آموز ابتدایی دانشگاه فرهنگیان تبریز

بسیاری از دانش آموزانی که در مقایسه با هم کلاسی هایشان، در کلاس غیرفعال اند، از نظر آموزشی و اجتماعی از رفتار مناسبی برخوردارند، اما نسبت به دیگر دانش آموزان آرام تر بوده، از انجام کار با دیگران سرباز می زنند.بعضی از این دانش آموزان به درجات مختلف، با مشکل خجالتی یا گوشه گیر بودن مواجه اند و عده کمی از آن ها ممکن است به سمت اسکیزوفرنی سوق پیدا کنند. این آموزش پژوهی حد واسط این دو گروه از دانش آموزان رامدنظر قرار داده است، دانش آموزانی که عموما به عنوان بچه های کمرو فاقد اعتمادبه نفس و نگران از نظر اجتماعی یا گوشه گیر کسانی که حاضر جواب نیستند، تمایلی به برقراری ارتباط ندارند و خیالباف اند شناخته می شوند. همان طور که می دانیم هر جا که انتظارات اجتماعی جدید و مبهم باشند، درجاتی از خجالت کشیدن، طبیعی است اما خجالتی بودن وقتی تبدیل به یک مشکل می شود که صرفا وابسته به موقعیت نبوده، بلکه اختیاری باشد، تا جایی که به فرد برچسب خجالتی زده شود. به ویژه در موقعیتی که فرد این برچسب را پذیرفته، آن را درونی کند، ممکن است الگوی جامعی از خجالتی بودن در او ایجاد شود و علائم دیگری مثل:عدم اعتماد به نفس در ورود به موقعیت اجتماعی و ناراحتی و سرباز زدن از ظاهر شدن در حضور دیگران، در وی ظاهر گردد. در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰در مدرسه شهید بهاری روستای گلستان علیا در شهرستان مراغه وقتی مشاهده کردم یکی از دانش آموزانم به اسم عسل در فعالیت های داوطلبانه شرکت نمی کند، کم حرف و خجالتی بود. او کمتر سعی می کند در فعالیت های کلاسی و گروهی شرکت کند. تصمیم گرفتم مشکل کم رویی او را حل کنم. بعد از تجزیه و تحلیل اطلاعات، راهکارهایی همچون پرورش مهارت های اجتماعی، پرورش اعتماد بنفس، دادن مسئولیت اصلی در گروه و صمیمیت با دانش آموزان را انتخاب کردم.بعد از اجرای این مراحل، دانش آموز در فعالیت های گروهی و داوطلبانه شرکت فعال داشت و مشکل کم رویی او تا حدود زیادی حل شد.

کم رویی، عدم اعتمادبه نفس، عسل، مدرسه شهید بهاری