بررسی عوامل ساختاری- مدیریتی در تحقق نظام برنامه درسی غیر متمرکز در آموزش عالی دانشگاه های دولتی شهر تهران

در دهه های اخیر در نظام آموزشی ایران تلاش های عدیده برای برون رفت از نظام متمرکز برنامه ریزی درسی صورت می گیرد . یکی از راه های موفقیت در آموزش عالی برای پاسخگویی به نیازهای فردی و اجتماعی، وجوب اعتلای سطح فرهنگ و دانش و تربیت نیروی انسانی و گسترش فناوری، توجه به مدیریت غیرمتمرکز است پژوهش حاضر با روش تحقیق آمیخته تحلیل اسنادی و پیمایشی با هدف شناسایی عوامل ساختاری- مدیریتی در تحقق نظام برنامه درسی غیر متمرکز در آموزش عالی با جامعه آماری ۱۱۰ نفر اعضای هیئت علمی دانشکده های دانشگاه دولتی تهران در سال تحصیلی۱۴۰۰-۱۳۹۹ به روش طبقه بندی متناسب با حجم و تصادفی ساده انتخاب شده اند. ابزار گرداوری داده هاپرسش محقق ساخته بود و در تحلیل داده های حاصل از انواع آزمون های شاخص توصیفی(میانگین، انحراف معیار و انواع جدوال) و استنباطی (آزمون تی تک نمونه ای، آزمون تحلیل واریانس) استفاده شده است. نتایج یررسی ها نشان داد نبود فرهنگ سازمانی قوی وترغیب کننده ،نبود پشتیبانی های مالی واعتباری در حمایت از طراحی برنامه های درسی دانشگاه محور، نبود فرهنگ نهادینه که از برنامه های درسی استاد محور حمایت کند، حاکمیت ساختار برنامه درسی مبتنی بر سرفصل های وزارتی به عنوان عوامل ساختاری-مدیریتی موثر در عدم تحقق برنامه درسی غیرمتمرکز هستند.

Keywords:

آموزش عالی , برنامه درسی غیر متمرکز , عوامل ساختاری مدیریتی