علی ارشادی کیا - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور واحد شهر ری

افزایش جمعیت و ساخت و سازهای سوداگرایانه از یک سو و ایجاد کاربری جدید شهری، برای پاسخگویی به نیاز روز افزون در این مراکز از سوی دیگر سبب توسعه شهر فشرده، کاهش سهم و سرانه فضای سبز در این مراکز گردیده و مشکلات زیست محیطی و اجتماعی مختلفی را ایجاد نموده است. در نتیجه طرح بام سبز یکی از راه های افزایش سرانه فضای سبز شهری محسوب می شود که در برخی کشورها مورد توجه مدیران شهری قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر ضرورت استفاده شهرداری از فناوری نوین برنامه ریزی شهری در مواد و مصالح ساختمانی با روش توصیفی می باشد. شهرهای امروزی علیه ساکنان آن و نابودی محیط زیست توسعه می یابند. بناهای کم ارتفاع همراه باغچه، جای خود را به بناهای چند طبقه و برج های قارچ گونه ی بدون نمودی از طبیعت داده اند و نواحی مجاور بناها نیز، به کاربری هایی مانند جاده ها و یا پارکینگ ها اختصاص یافته اند. از سوی دیگر در نواحی با درجه تراکم بالا (هم به لحاظ بنا و هم به لحاظ حجم عبور و مرور)، برای کاهش هزینه ها و به دست آوردن سود بیشتر در ساخت بناها، درصد اختصاصی به فضاهای سبز به شیوه های مختلف به زیر بنای کل بنا افزوده می شود. نتیجه پژوهش نشان می دهد با توجه به اهمیت انرژی در ساختمان های بام سبز یکی از مهم ترین راهکارها در جهت دستیابی به معماری پایدار محیطی که سعی در همراهی با طبیعت به جای غلبه بر طبیعت و استفاده از انرژی تجدید پذیر به جای سوخت های فسیلی و در نتیجه جلوگیری از تباهی منابع طبیعی و آلودگی محیط زیست دارد شناخت فناوری های نوین و مزایای استفاده از آن هاست که با معماری هوشمند و سیستم مدیریتی ساختمان تحقق می یابد و موجب کاهش مصرف انرژی و همچنین تامین شرایط آسایشی مطلوب برای ساکنان ساختمان سبز یا بام سبز می گردد. و می توان گفت بام سبز یکی از عناصر اکولوژیکی معماری جدید می باشد، که چنانچه در مقیاس کلان به کار گرفته شود تبعات مثبت زیادی در پیش برد توسعه پایدار خواهد داشت. جداشدن فضای سکونت از زمین و استقرار در ارتفاع، مشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل می کند، اما انسان را از طبیعت دور می کند.

معماری هوشمند، فضاهای شهری، بام سبز