جلال فرزانه دهکردی - استادیار زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه امام صادق (ع)

زیگمونت بامن یک جامعهشناس با روش هرمنوتیکی است. او با رویکردی تفسیری به امر اجتماعی مینگرد و آن را شرح میدهد. بااینحال، او، مانند آنچه در بعضی از شاخه های جامعهشناسی خرد، از جمله اتنومتودولوژی، صورت میگیرد، صرفا به داستان پردازی از امر روزمره نمیپردازد. بامن امر اجتماعی را با نگاهی انتقادی تشریح میکند. اهمیت کار او در این است که به عنوان یک تفسیرگر فرهنگی به امر اجتماعی نگاه میکند و برای تفسیر به آشنایی زدایی از امر روزمره میپردازد. بامن از ظرفیت استعاره به عنوان یک آرایه بلاغی برای این نوع از آشنایی زدایی استفاده میکند. این موضوع باعث میشود که او در میانه دو مکتب خرد و کلان جامعه شناسی قرار گیرد. او یک قصه پرداز یا شاعر نیست، اما بلاغت زبانی را از داده های جامعه شناسان تجربه گرا برای تفسیر امر اجتماعی موثرتر میداند. ازاینرو، این مقاله تلاش میکند به تبیین رویکرد بلاغی زیگمونت بامن و استفاده او از استعاره در زبان جامعه شناختی اش بپردازد.

استعاره، زیگمونت بامن، هرمنوتیک جامعه شناختی، آشنایی زدایی