رحمان سجادی نیک - دانشجوی کارشناسی ارشد زراعت دانشگاه یاسوج
علیرضا یدوی - عضو هیات علمی گروه زراعت/ دانشگاه یاسوج

به منظور بررسی تاثیر نیتروژن، ورمی کمپوست و کود بیولوژیک نیتروکسین بر شاخص های رشد و مراحل نموی کنجد، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ۳ تکرار در تابستان ۱۳۸۸، در شهرستان بهبهان اجرا شد. فاکتور اول شامل ۵۰، ۷۵ و ۱۰۰ درصد نیتروژن مصرفی منطقه، فاکتور دوم، شامل صفر ، ۵ و ۱۰ تن کود ورمی کمپوست در هکتار و فاکتور سوم شامل کود زیستی نیتروکسین با دو سطح تلقیح و عدم تلقیح با بذر بود. نتایج نشان داد که تلقیح نیتروکسین و کاربرد ۵ و ۱۰ تن در هکتار ورمی کمپوست به ترتیب موجب افزایش ۱/۷، ۱۱/۲۳ و ۱۹/۳۱ درصدی در LAI حداکثری کنجد شد. با افزایش مصرف کود نیتروژن، ورمی کمپوست و تلقیح با نیتروکسین CGR حداکثر کنجد افزایش معنی د اری یافت. نتایج همچنین نشان داد که کاربرد کود ورمی کمپوست و نیتروکسین تاثیر مثبت و معنی داری بر مراحل فنولوژیک کنجد داشته است به طوری که با کاربرد ورمی کمپوست میزان GDD مورد نیاز سبز شدن در کنجد به صورت قابل توجهی کاهش پیدا کرد. همچنین تلقیح با کود بیولوژیک نیتروکسین باعث کاهش طول دوره سبز شدن به میزان ۴۲/۱۷ درصد شده است. با کاربرد ورمی کمپوست طول دوره کاشت تا کپسول دهی افزایش یافت، به گونه ای که در تیمار ۵ تن در هکتار به بالاترین میزان خود رسید. کاربرد نیتروکسین افزایش ۵/۸ درصدی عملکرد دانه را سبب شد. با توجه به اثر متقابل نیتروژن و ورمی کمپوست، بیشترین عملکرد دانه کنجد (۱۳۵۲ کیلوگرم در هکتار) در تیمار ۱۰ تن ورمی کمپوست به همراه ۷۵ درصد نیتروژن معمول منطقه حاصل شد.

کنجد, فنولوژی, نیتروژن, نیتروکسین, ورمی کمپوست