مهدی حسن زاده - کارشناسی ارشد، مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان.
مهدی کاروان - استادیار، مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفهان.
احمدرضا پیشه ور - استاد، مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی اصفهان، اصفها ن.

ایجاد پوشش ها با حداقل مولفه های مواد و مراحل تولید یکی از چالش های امروز در تهیه فیلم های نانوکامپوزیتی آب گریز است. هدف از این تحقیق تهیه پوشش نانوکامپوزیت پایه پلیمری آب گریز و بررسی ارتباط بین خواص آب گریزی، میکروساختار، درصد فاز افزودنی و انرژی آزاد سطح آن می باشد. بدین منظور، از نانوذرات سیلیکا اصلاح شده با هگزامتیل دی سیلازان به عنوان فاز افزودنی و اتیلن وینیل استات به عنوان زمینه و از تولوئن به عنوان حلال استفاده شد. غلظت پلیمر/ حلال با غلظت ۳% به عنوان غلظت بهینه برای تشکیل فیلم انتخاب شد. مقادیر ۱۰%، ۲۰% و ۳۰% وزنی نانو ذرات به محلول اضافه شد و از روش پاشش به دلیل یک مرحله ای بودن استفاده شد. نتایج نشان داد پوشش پر شده با ۳۰ درصد نانوسیلیکا دارای حفره ها با ساختاری متخلخل و شبکه ای بوده که موافق با پیش بینی مدل انرژی سطح کیسی- بکستر بود. پوشش های نانوکامپوزیتی با ۳۰% نانوسیلیکا منجر به زاویه تماس استاتیکی ۱۲۱ درجه با ۳۴% افزایش نسبت به سطح اتیلن وینیل استات خالص و زاویه غلتش ۸ درجه با ۹۰% کاهش نسبت به نمونه های ۱۰ درصد وزنی شدند. انرژی آزاد سطح از سه تئوری اوونز-وندت، فوکس و ون اوس بررسی شد که بر خلاف تئوری ون اوس تئوری های فوکس و اوونز-وندت نشان دادند که با افزایش غلظت نانو مواد، جزء قطبی انرژی آزاد سطح پوشش کاهش یافته که موید افزایش زوایای تماس تخمین زده شده در این مطالعه بود.

خود تمیز شوندگی, نانوسیلیکا, انرژی سطح, آب گریزی, پوشش نانوکامپوزیت