CIVILICA We Respect the Science
(ناشر تخصصی کنفرانسهای کشور / شماره مجوز انتشارات از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی: ۸۹۷۱)

تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و تداومی بر سطوح آیریزین سرمی و بیان ژن PGC-۱α عضلانی در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک

عنوان مقاله: تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و تداومی بر سطوح آیریزین سرمی و بیان ژن PGC-۱α عضلانی در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک
شناسه ملی مقاله: JR_OEPPA-15-2_010
منتشر شده در در سال 1401
مشخصات نویسندگان مقاله:

زهره برهانی کاخکی - گروه تربیت بدنی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
شیلا نایبی فر - گروه علوم ورزشی،دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
حسین نخعی - گروه تربیت بدنی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، ایران
الهام قاسمی - گروه علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه زابل، زابل، ایران

خلاصه مقاله:
هدف: عدم تعادل در بیان PGC-۱α و تولید مایوکاین ها باعث کاهش مصرف انرژی، افزایش آدیپوسیت ها و بروز اختلالات متابولیکی می شود، اما فعالیت بدنی می تواند از طریق PGC-۱α، تولید مایوکین ها را تنظیم کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته دویدن تداومی و تناوبی بر بیان ژن  PGC-۱α عضلانی و غلظت سرمی آیریزین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک بود.روش ­ها: تعداد ۳۲ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۶ هفته­ ای با وزن ۱۸۰-۱۵۰ گرم، به­ طور تصادفی به دو گروه رژیم غذایی استاندارد (۸n=) و رژیم غذایی با چربی بالا (۲۴ (n= تقسیم شدند و به مدت ۱۲ هفته تحت رژیم غذایی قبل از ورزش قرار گرفتند. سپس ۲۴موش صحرایی گروه رژیم غذایی با چربی بالا به طور تصادفی به سه گروه مساوی کنترل سندرم متابولیک (Ctr+MS)، تمرین تداومی (CT-MS) و تمرین تناوبی (IT-MS) تقسیم گردیدند. تمرینات تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته، به ترتیب باشدت معادل ۷۵-۶۵  و ۱۰۰-۸۰ درصد سرعت بیشینه روی نوارگردان مخصوص موش های صحرایی اجرا شد. جهت اندازه گیری آیریزین سرم از روش ELISA و بیان ژن PGC-۱α از RT-PCR استفاده شد. آزمون های آماری تحلیل واریانس یک راهه، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون در سطح معنا داری۰۵/۰ p≤ برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار گرفته شد.نتایج: پس از هشت هفته تمرین تناوبی و تداومی بیان  PGC-۱α(به ترتیب۰۱/۰=P و ۰۰۱/۰=P) و سطح سرمی آیریزین (به ترتیب۰۱/۰=P و ۰۰۱/۰=P) نسبت به گروه کنترل سندرم متابولیک افزایش یافت، این افزایش در گروه تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی بالاتر بود (۰۰۱/۰=P). همچنین بیان عضلانی PGC-۱α همسبتگی مثبت با سطح سرمی آیریزین موش های صحرایی داشت (۸/۰r=، ۰۱/۰ =P).نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تمرینات تناوبی می تواند به اندازه تمرینات تداومی و حتی بیشتر باعث افزایش بیان ژن PGC-۱α و آیریزین و احتمالا بهبود اختلالات متابولیکی در افراد مبتلا به سندروم متابولیک گردد.

کلمات کلیدی:
تمرین تناوبی, تمرین تداومی, PGC-۱α, آیریزین, سندرم متابولیک

صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1445389/