منوچهر متوسلی نائینی - عضو هیئت علمی گروه حقوق، دانشگاه اصفهان
محمد ناصری - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه اصفهان

با اختراع رایانه، عصر جدیدی در زندگی انسان ها پدید آمد و درنتیجه آن، رایانه ها در اشکال مختلف در زندگی انسان جای گرفتند تا در هر بخش نیازهای مهمی را از وی برطرف نمایند. یکی از این بخش ها، سرگرمی و تفریح آدمی است که با ورود رایانه به آن، کمکم از حالت سنتی و فیزیکی خارج و به سمت سرگرمی ها و بازی های دیجیتالی و مبتنی بر رایانه حرکت کردهاست و امروزه به ویژه با گسترش شبکه جهانی اینترنت، کمتر کسی را میتوان یافت که این سبک بازی ها را تجربه نکرده باشد. به دلیل ماهیت خاص رایانه و فضای مجازی، خواه ناخواه در مواجهه سازندگان با کاربران بازی ها و یا خود سازندگان و کاربران با یکدیگر و یا با شخص ثالث، شاهد پیدایش انواع مختلفی از اختلافات حقوقی هستیم که به دلیل ماهیت اینترنت و فضای مجازی از یکسو و وجود عناصر خارجی مانند تابعیت و اقامتگاه متفاوت آنها از سوی دیگر، اغلب حالت بین المللی به خود میگیرند. به دلیل نوآور بودن رایانه، پژوهش ها و قانون گذاری های محدودی در این زمینه انجام شده است و بیش تر برطبق قوانین سنتی به آنها رسیدگی میشود که مسلما نمی تواند پاسخگوی حل تمام این اختلافات باشد، لذا در این مقاله ضمن بررسی موضوع، بر این امر تاکید شده است که سازندگان باید در تدوین موافقت نامه های بازی، سعی در پر نمودن این خلا قانونی نمایند تا در حد امکان از بروز اختلافات پیشگیری شود. سپس درصورتی که اختلافی به وجود آمد و بر طبق موافقت نامه بازی حل نشود، طرفین بهتر است در ابتدا به روشهای غیرحقوقی حل اختلاف مانند مذاکره، سازش و میانجی گری روی آورند و درصورتیکه از این طریق هم اختلاف حل وفصل نشد و یا توافقی بین آنها صورت نگرفت،میتوانند به روش های حقوقی مانند داوری و دادرسی قضایی متوسل شوند.

بازی رایانه ای، حل اختلاف، توافق نامه بازی، روش های حقوقی حل اختلاف، روش های غیرحقوقی حل اختلاف